цытата:

Да, руководство ИГИЛ действительно состоит в основном не из выпускников религиозных школ, как талибан, а из бывших офицеров армии и спецслужб Саддама Хусейна. Да, эти люди 30 лет назад действительно получали оружие в основном из Советского Союза и учились им пользоваться под руководством советских инструкторов. Основную массу оружия и другой военной помощи Ирак и Саддам Хусейн получили на протяжении всех 80-х годов, во время войны с Ираном.
Но дальше начинается совсем другая история. И эта история начинается уже с 1991 года, когда Ирак проиграл войну в Кувейте, и оказался под самыми жесткими санкциями в истории ООН, а Советский Союз вообще распался, а КПСС потеряла власть.
Но именно с этого момента становится ясно, что бывший КГБ СССР и спецслужбы Саддама («мухабарат») используют одинаковую стратегию выживания – и те, и другие резко поменяли идеологический вектор и из материалистов (СССР), социалистов (ССССР и Ирак) и националистов (Ирак) перешли в клерикалы.
КГБ открыто надело поверх погон рясы попов РПЦ, попутно обеспечив себе и церкви эксклюзивные источники доходов и освобождение от налогов. Спецслужбы Ирака начали укреплять и обматывать режим Саддама скотчем мусульманского религиозного рвения.
Поэтому не стоит удивляться, что некогда почти светская и националистическая иракская партия арабского возрождения БААС вдруг возглавила исламских экстремистов.
Эта трансформация состоялась в 90-е годы, когда бывшему СССР было явно не до нюансов, происходящих на Ближнем Востоке.
Советские коллеги пошли дальше, и научились использовать хоць стой, хоць падай - навучыліся яны.. А раней не ўмелі? националистических и религиозных радикалов для расшатывания неугодных режимов и движений.
ГРУ РФ, внедрив экстремистов в ряды чеченцев, сумело полностью снять с повестки дня вопрос поддержки чеченской независимости. В Москве очень хорошо знают, что поддержка Запада всегда заканчивается там, где начинается религиозный экстремизм.усе гэтыя словы - золата

Cienka czerwona linia
Wybory prezydenckie w marcu 2006 r. Łukaszenko wygrał w swoim stylu – z ogromną przewagą nad konkurentami. Powyborcze protesty w Mińsku zostały rozpędzone przez milicję. Jeden z poważnych pretendentów do władzy, Aleksander Kazulin, uważany wówczas za polityka prorosyjskiego, został skazany na kilka lat więzienia. Epoka lodowcowa w stosunkach z Zachodem wkroczyła w nową – wydawało się, iż długotrwałą – fazę. I wówczas „z pomocą” przyszła niezawodna Moskwa, która postanowiła wykorzystać problemy białoruskiego lidera.
Zaczęło się od sporów na temat cen i wielkości dostaw rosyjskich gazu i ropy. Łukaszenko nie chciał płacić wyższych niż dotychczas cen za surowce energetyczne. Za utrzymanie preferencji w tej dziedzinie Moskwa zaczęła żądać ustępstw w innych (m.in. sprzedaż białoruskich aktywów). W sierpniu 2008 r. doszło do wojny Rosji z Gruzją, która nie na żarty przestraszyła białoruskiego prezydenta, gdyż ten zrozumiał, iż cienka czerwona linia została przekroczona i że Moskwa może stanowić realne zagrożenie dla jego władzy. Stąd przyjazne gesty pod adresem Zachodu. Główny białoruski więzień polityczny, Kazulin, już 16 sierpnia wyszedł na wolność.
Łukaszenko szybko znalazł w Europie adwokatów, aż dziw, jak różnych, kierujących się zarówno ideowymi, jak i merkantylnymi przesłankami. Do najaktywniejszych należeli prezydent Litwy Dalia Grybauskaite i premier Włoch Silvio Berlusconi. W 2009 r. Łukaszenko zdążył odwiedzić i Litwę, i Włochy. W Watykanie na prywatnej audiencji przyjął go papież Benedykt XVI. MFW przyznał Białorusi kredyt stabilizacyjny, który miał kluczowe znaczenie dla stymulowania gospodarki w okresie przedwyborczym. UE zamroziła sankcje i zaczęła przygotowywać program intensywnej współpracy z Białorusią. W Unii coraz częściej można było usłyszeć opinię, że ten „ostatni dyktator w Europie” nie jest wcale taki straszny i że da się go ucywilizować.
W tych warunkach w Warszawie zapadła decyzja o rozpoczęciu bezpośrednich rozmów z Łukaszenką. Podjął ją osobiście minister Radosław Sikorski na tle kolejnej odsłony konfliktu wokół ZPB (Dom Polski w Iwieńcu). I jeżeli wychodzimy z założenia, iż z sąsiadami należy rozmawiać, to decyzja była słuszna. Trudno bowiem wyobrazić sobie rozmowy z Białorusią bez Łukaszenki, jedynej osoby w tym kraju władnej podejmować wiążące decyzje. Zastrzeżenia można natomiast mieć co do trybu jej przyjęcia i sposobu realizacji.
Z pewnym typem polityków, do których zalicza się także Łukaszenka, należy zawsze rozmawiać, mając w tyle głowy zasadę „primum non nocere”. Spotkanie powinny poprzedzić szczegółowe zdiagnozowanie sytuacji, precyzyjne określenie celów i argumentów pomocnych do ich osiągnięcia. Wydaje się, że w tym wypadku było inaczej. Wychodzono z założenia, iż rezultat starcia intelektualnego absolwenta Pembroke College Uniwersytetu w Oksfordzie z absolwentem Fakultetu Historii Mohylewskiego Instytutu Pedagogicznego jest z góry przesądzony. Należy więc tylko wstąpić w bój i sukces murowany. Było to dość romantyczne podejście.