Текущее время: 12 дек 2024, 04:08

Часовой пояс: UTC + 2 часа




Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 2193 ]  На страницу Пред.  1 ... 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 29 сен 2015, 08:36 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
ludmila_ch писал(а):
Алина, только не обижайтесь. Вы, правда, много и полезного постите. Но часто не в положенную тему, а куда придётся. А свои рассуждения, особенно, по материалам на Главной, и правда, пишите в отдельную тему, типа, как ребята предлагают, раз на Главной регистрироваться не хотите. Хотя, лучше было бы там зарегистрироваться и полемизировать вместе со всеми.

Дзякуй пані за клопат.
Хочацца патлумачыць і для сябе, адначасова, сфармуляваць некаторыя рэчы. Я на Браме доўга не рэгістравалася, бо дастаткова было сачыць – збольшага, канешне, – за развагамі брамчан і гэта даволі часта выклікала проста захапленьне. Нейкі час я нават цягала спасылкі з Брамы на ўкраінскі рэсурс – падчас вайны мінулага года. Ды і ўвогуле – менавіта на Браме можна было даведвацца пра ўсё, што адбываецца на свеце. Асаблівы дзякуй за гэта пану Зігу.
Спецыфіка майго існаваньня ў інтэрнэце ў тым, што я, практычна ў прамым эфіры каментаваньня, шукаю адказы на пытаньні, якія адначасова самі ўдакладняюцца. Праблема ў тым, што, каб знайсці адказы на пытаньні беларускага нацыятварньня, трэба быць гісторыкам, лінгвістам, медыявістам, эканамістам, літаратура-і-мастацтвазнаўцам.. Псіхатэрапэўтам таксама трэба быць абавязкова.
Я ніхто з іх. Але я чытач, перад якім мора выпадковай інфы – адчынілася – у сучаснасьці. Бібліятэка Борхеса адчынілася і нават Борхес аб такой не марыў. Мне наша сучаснасьць падаецца проста фантастычнай. Мы ўжо жывем у казцы.
Па прафесіі я архітэктар. І нават прадстаўлена сваім творам на Браме. :a_g_a: Да таго, як зарэгістравалася. :-): Твор у савецкай архітэктуры і постсавецкай – гэта таксама спецыфічнае пытаньне. :smu:sche_nie: Але зараз не пра гэта – хацела па-пенсіянерску паўспамінаць, як у студэнцтве рабіўся праект цэнтральнай плошчы Міра і я там размясціла будынак не бібліятэкі, а, маўляў, такога сховішча інфармацыі ў выглядзе нейкіх тонкіх пласцінак – замест кніг.. Гэта было недзе гадоў больш за 30 таму.. У той рэальнасьці мы з сяброўкай звазілі студэнта-іншаземца ў гэты самы Мір і пабачылі загрэйзаны матамі і выразамі, кшталту “тут был Вася”, развалены замак – завалены чалавечым, прабачце, калам.. Добра, што была зіма.. Не вінавачу таго Васю, бо разумею, што замак у Міры таксамы быў узяты – руска-савецкай арміяй - у палон савецкага ж калхозу.
Дык вось. Каб адказаць на паўсталыя пытаньні таго ж нашага нацыятварэньня, можна выбраць прафэсію следчага: шукаць хвасты клубкоў і розныя пазнакі, які пакінула сапраўднае, а не выдуманае жыцьцё. Стварыць такую клаузуру на тэму, як яно было разбудавана – у часе прасторы – жыцьцё на тутэйшай зямлі. Сапраўдныя праекты хай твораць сапраўдныя гісторыкі. Мяне цікавіць сьмецьце. Мяне цікавіць забытае шыла. Мяне цікавяць словы. Такі следчы архітэктар-археолаг- транслінгвіст. Следчы – таму, што многа свядомай хлусьні навернута – а гэта пазнака злачынства. Тое шыла яшчэ трэба знайсці. Таму мяне цікавіць выпадковае. Аўтаматызм, дарэчы, – вось што мне найцікавейшае ў мастацтве.
Мы тут існуем у выглядзе такіх дзіўных істот – я пахілены натоўп-нацюрморт аліна, а нехта вікнік на кані. Вунь прыйшоў пан Ляснік – Курманбек і дазволіў “работаць” – толькі акуратней.. Начальнік лесу, які – лес - знікае ў адно імгненьне. Спасылкі не працуюць. Дэмуру арыштоўваюць. Электрычнасьць адключаюць.. Гараджане ўскопваюць ускраіны..
Вунь, дарэчы, якія сымболі нац.змаганьня – бульба, як зброя? - што гэта – дэградацыя?
Не хачу ніякіх абавязкаў – таму пакуль не натхняе свая тэма. Пакуль. Зрэшты, можна і паспрабаваць… Мяне натхняюць носьбіты савецкасьці. Яны і ёсьць артэфактамі.
Выкажуся вось яшчэ раз на тэму горада, хрысціянства, літвы і калхоза – менавіта адштурхўваючыся ад новых, але як бы закамянелых ужо, каментаў пад развагамі літоўскага гісторыка, якога, дарэчы, я шчэ раней прыцягнула ў галінку Беларусь -Гісторыя:
Цитата:
Дык потому что врет этот собака. ЛИтва издревле была славянская страна. Затем вроде Ягайло взял католичество в обмен на корону польскую, но все равно большая часть населения страны была православной. Так что пусть эта летувисская собака не врет, что Литва была в основном католическая. В том то и беда, что была православной.
…………………………….
«Я говорю: ВКЛ основали и распространили на восточнославянские земли литовские князья.»

С этим никто и не спорит. Вот только летувиские типа историки вкладывают в это значение, что они пришли из территории современной Литвы, в прошлом племена жемайтов, аукштайтов, кот. до 14 века (13865 год) были язычниками, НЕ христианами. Так вот, это вранье. НЕ могли язычники создать это государство априори. Тут уже 400 лет было христианство и на порядок прогрессивнее уклад и строй. Предки летувисцев банально «вышли из леса»
…………………….
Надеюсь, Вы под «колхозниками » не место рождения имеете в виду. А то таким образом можно так нафильтровать, что и дитяти с водой выплеснуть.

Естественно. По образу культуры, мышления. Ну еще трасянковый язык. Для меня они быдло. Тупое быдло.

Гэта – мае развагі на тэму. А калі будзе рэакцыя менавіта па тэме выказанага – тады ўзнікне дыскусія. Па тэме, а не на тэму маёй асобы:

1. Слава – гэта здабыча. У полаўцаў таксама быў прафесійны занятак – лавітва. Славянскія краіны – гэта еўрапейская Афрыка, якая была крыніцай пастаўкі рабоў найлепшай якасьці. Рабы пастаўляліся ўва ўсе Рымы – па чарзе. Русь – гэта найперш рабатаргоўцы, якім мулялі законы хрысціянства, але ў нейкі момант яны знайшлі, што абарочваючы народы у хрысціянства – агнём і мячом – менавіта яны, русь, становяцца іх валадарамі.
2. Менавіта з-за хрысціянства перакрыліся шляхі на рынкі рабоў на захадзе – але тысячагоддзі былі адчыненыя на ўсходзе.
3. Менавіта гэта ёсьць грунтам узнікненьня праваслаўя – пад ахоўным крылом законаў Арды. Русь маскоўская пайшла на звыклую службу да ханаў Арды і яе род існаваньня не змяніўся а ні кроплі – імем Хрыста абарочваць у маскоўскае рабства - каб за кошт рабскай працы вырошчваць зерне на няшчымных землях.
4. Усіх пахрышчаных і пазбаўленых права на сваю зямлю, называлі рускімі - бо менавіта ў цэрквах спрадвеку захоўвалі сваё майно рускія купцы-хрысціяне. З цягам часу нанятыя ахоўнікі-воіны-князі, кіруючы дружынамі, пахрысціўшыся, канешне ж, сталі пачувацца роўнымі імператару і хацелі, каб дзесяціна не ішла ў Канстантынопаль. Такія памкненьні былі ва ўсіх – красных, ясных і мудрых. Самае сьмешнае, што менавіта яскравы прадстаўнік такога хрысціяскага сепаратызму займеў у гісторыі русскага міра званьне Багалюбскі..
5. Хрысціянства прайшло доўгі шлях, каб стаць на нашай зямлі пазнакай прагрэсу і пазнакай далучанасьці да еўрапейскай цывілізацыі. Менавіта змаганьне за права прыняць хрост па добрай волі было дзяржаваўтваральным – для насельнікаў зямлі з паўночнага боку Ледавіковага мора - Палесься.. Змаганьне супраць Арды і супраць Ордэнаў адначасова – і суіснаваньне з імі на роўных – адна з прычын паўстаньня ВКЛ. Гарады на нашай зямлі – гэта не пазнака цывілізацыі, а пазнака акупацыі. За дзяцінцам і астрогам - вакольны горад, у якім сялілася абслуга для валадароў павозу.
6. Габрэйства тут таксама мае тысячагадовую гісторыю. Магчыма, менавіта яно, якраз і спрычынілася да ўзнікненьня Княства, бо інтарэсы супалі. Чорная русь – гэта менавіта габрэйства на зямлі Літэ. Такая мая версія. Клаузура.
7. Трасянка – гэта акцэнт. Фантастычны беларускі акцэнт больш невытраўны ніж эстонскі ці грузінскі. Гэта – доказ. Не кажучы ўжо пра мову, якую народ данёс да нашага часу, як пазнаку сваёй адметнасьці. Гэта пазнака менавіта свайго гістарычнага шляху. Свой гістарычны шлях трэба ведаць.
8. Эліта краіны – гэта тыя, што твораць яе дзяржаўнасьць. Хто працуе на трубу – не эліта, а паразіта. Менавіта так.
9. Калхоз – гэты тэрмін мае сэнс, як знак роўнасьці савецкаму рэжыму – калхоз там быў усюды – у шарашках, на заводах, саюзах пісьменнікаў і мастакоў. Калхоз унутры самога савецкага калхоза – гэта гулаг для сялян-хрэсціян. Гэты тэрмін дае права сучасным гарацкім на сьмешную пыху. Яе трэба б высьмейваць, а не культываваць..


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 02 окт 2015, 09:01 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Интервью Е. Понасенкова.
Лявацкі фашызм – там, у Еўропе. Афігець.. Асад – таксама ж марксіст лявацкі, курды – марксісты лявацкія. А хто та ў нас аказаўся белым і пушыстым?
У ніх – фашыстаў-мусульман і у нас, западнікаў :sh_ok: – кажа супер’інтэлектуал Панасенкав.. Западнік з русскім языком? Вот ано как выглядае – как Панасенкав..
Яму толькі дзячаць - бо выказвае тое, што яны адчуваюць. Харошыя і добрыя людзі? Ну што ж за яны – паглядзім, паслухаем. Дзякуй за такую магчымасць.
Грэцыя і Корфа.. Чаму Корфа? Таму, што острав. Із-за острава на стрэ-эжань.. На прасто-ор..
“Федора” – я бачыла гэтае кіно. У тым савецкім часе і прасторы. Так, запомнілася - белым светам-антуражам. Але кіно змро-очнае. Савецкія любілі паказваць змрочнае пра "гнілы захад"..
Пра тое, каб пуціноіды і лукаботы атрымалі сваё – добра. Раз можна – дык нужна. Добра, але ўрут збольшага тэлехунтаўцы. Ані – гэта хто? Вельмі расплывіста - агульна. Да адпускнікоў,злоўленых на Украіне, пасля якіх бюджэтнікі павінны былі пратэставаць, было 20 год прапаганды эсэсэрыі.. А! - найперш папы-гэбісты не смакуюць.. Інтэлектуал не разумее, што яны камуфлююць камуністычныя лёзунгі? Камуфлююць тое “свята места”, якое прыкрылі гэбісцкімі папамі, каб не паўстаць перад судом за злачынствы, здейсненыя пад імем муміі.
Савок не прайграў а перабудаваўся ў алігархаў і вось такіх інтэлектуалаў.
Ваенная аперацыя – абараняць рэжым Асада, справакаваць хвалю бежанцаў і лаштаваць тэр’акты і разню. Дзікуны – вось якраз тыя, што хлусяць пра сваю роднаснаць з Эўропай – і менавіта яны звыклі хлусіць – дзеля таго каб на правах сваіх наблізіцца да сэрца той самай Эўропы і зручна чакаць патрэбнага моманту..
Маральныя люмпены – вось гэта цётка з інтэлектуалам Панасенкавым. Яны ведаюць аб сваёй бруднай душы. Не проста здагадваюцца. Ведаюць.
Нікалаіч – антраполяг.. Ані і мы – асноўная тэма атраполяга. Вырадкі і мы. Афігець..
Прасвета і атэізм гэта роўна? Краіна з муміяй баіцца інквізіцыі? Вера – агрэсія? Не права на выбар – сёньня, не спроба ўзвысіцца над людажэрствам - раней? Ну так, калі пра нас, - абарона гэта таксама агрэсія з боку ахвяры - да акупанта.
Гісторык.. Крытык уласьці. Так званы русскі патрыятызм.. Усы Кобы і Хрушч-галаварэз..- А мумія? А таркан з падваротні – Троцкі? А Брэжнеў з Андропавым? І хто такія русскія - ў канцы канцоў?
Канцэпцыя вайны 1812 – га. Хто закрываіт за праўду - ў канцы канцоў!
Марозы і дарогі русскі мір абараняюць – пра гэта ўжо спета.. Прыйшоў час свету будаваць заслону ад русскага міра. Або развальваць яго да тла – каб нарэшце пачала панаваць чалавечнасьць а не “панасенкавы”.
Народы плахіе какіе? Харошыя – прусакі-немцы – кормят – працавітыя – аптымісты.. Домікі, кароўкі, карта він..
“Нашы” дзядкі-старушкі, з амаль вымерлай вёскі, спадзяюцца на бутэльку з падарожніка – з падарожніка ў запаведнік калхозны - вынік дзейнасьці бальшавікоў ды іх нашчадкаў.
Страна, канешна, - уся - запаведнік муміі.. Мумію пахавай, інтэлектуал! Харашо жыць – мэта..
Харашо.. Ха-ра-шо.. Усё будзіт харашо..
Історыя ужо адбылася і, менавіта на гэтай харашостай, гісторыя – гэта навука хлусіць пра тое, што адбылося і хлусіць, як гэта адбылося. Фашысты правяць ТУТ – У САЎКОВІІ – і правілі апошнія сто год. Зарубіць каб ім як на іх фашысцкім носе гэта.. Цікава, дарэчы, што значыць на рускай мове “зарубіць на носе” – дакладна гэта нейкі пропуск ці забарона – з боку тых, хто з-за вострава выплывае. З горада на востраве. Кіеўскі князь зарубкі ставіў на караблях каравану? :hi_hi_hi:

Ну і вось – розніца. Пасмакуйце, паны:
Цитата:
— То есть образованное, культурное меньшинство, та самая элита, в спорах о которой у нас тут уже столько копий переломано, в Европе диктует повестку? Вы действительно так считаете? Вы видели это своими глазами?
— Да. Уже давно все в мире поняли, что рационалистический путь развития — это тупик. Просвещенная Европа верит в то, что мир спасет гуманистический человек. И если мы не будем думать об этом человеке, то мы пропадем. И ответственность за это будущее, мысли об этом будущем общество переложило на деятелей культуры. И это бесконечно сейчас проговаривается. Везде. На встречах, на диспутах, даже по телевизору.

А тут увесь час уцюхваюць – на лекцыях! студэнтам! – пра тое, якім высокім быў гуманізм у рабаўласьніцкіх Грэцыі, Рыме – потым цёмнае тысячагоддзе хрысціянства, якое стварыла шматнацыянальную Еўропу, аб'яднаную хрысціянствам, насупраць рабаўласніцкага Рыма №2 і затым гуманізм адраджэньня антычнасьці - на шляху да рэвалюцый – з апатэозам бальшавіцкай муміі на месцы РІ, якая толькі 50 год як паспрабавала скасаваць тое рабаўласьніцтва..
Хто скажа, што гэта не мае адносін да выпрацоўкі нац'ідэі? :dra_chun:


Польскі відэаблогер Міхал Сікорскі зняў рэпартаж пра сваё падарожжа па Беларусі. Ролік Białoruś — jak tam jest naprawdę? (Беларусь — як там насамрэч?) усяго за некалькі дзён набраў больш за 90 тысяч праглядаў




Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 05 окт 2015, 08:22 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
- Опять про стаю макак и азиатский тип, для которого не годится демократия…
А найти коренную причину отличия азиатского типа от европейского, макак от евреев и т.п. — слабо!

- НЕ слабо. ПОсмотрите кругом: у европейцев везде чисто и порядок. У «макак» кругом срачь и беспорядок.

1.Азіяцкі тып - гэта, калі султан слепіць пляменніка - каб не быў канкурэнтам? Калі былыя спадвіжнікі знішчаюць дзіця эўрапейца, дарэчы, Македонскага - яшчэ не народжанае? А вось рускі Святаполк быў сынам цяжарнай жонкі Яраполка, брата Уладзіміра, і быў, пры гэтым, першым наследнікам на стол - каб не мондры сын рабыніча(братазбойца, калі не бацьказабойца) і Рагнеды. Гэты калейдаскоп непрадказальны - хоць і адрозны ад іншага калейдаскопа - з іншымі шкельцамі. І шкельцамі там - паверхня зямлі, клімат, суседства з макакамі..
Прапаную крытэр рознасьці: еўрапейскасьць - гэта лад, які не дзеліць людзей на людзей і макак. Лад, які імкнецца ўсталяваць законы чалавечнасьці.
Вось як толькі нехта пачынае вызначаць іншага чалавека за макаку - стае прадстаўніком чалавекападобнага макакскага тыпу. Самае галоўнае, што аб гэтым сведчыць ён сам. Аб такім ніхто іншы ж сведчыць не можа. Толькі сам прадстаўнік чалавечага роду - сведчыць словамі і ўчынкамі. Тэрмін цяжка падабраць - не хочацца макак крыўдзіць.. І хамячкоў.
Цитата:
- Если-бы евреи были шибко долгосрочно предвидящими, ставить им надо было свой Израиль в Крыму.
- Они так и хотели, да Сталин не дал. Учите историю и не наезжайте на евреев.
Гэта таксама вельмі важны момант для нашай нац'ідэі - габрэі. Раней не было беларусаў і габрэяў. І беларусы з'явіліся нават раней за габрэяў. Вось як у такім кантэксце разважаць - каб разважыць - калі зусім па-іншаму гэта называлася? :-)
Дык вось - таксама формула вызначэньня лекаў для аздараўленьня суіснаваньня чалавечых супольнасьцей:
Шукайце ж.. габрэя!
Не жанчыну шукайце, а спачатку адкажыце: нафіга Асад Ізраілю? А Пуцін? Я пра гэта нічога не ведаю, але маўчаньне вельмі падазронае. :-) Перад тым, як бамбіць Сірыю, прыяжджаў жа ізраільскі лідар да Пуціна і ніхто нічога не каментуе - пра што яны там.. Не, ну праўда.. Расейскае нічога не чытаю, а на Браму ж не прывалаклі..
А ўжо ж пра мінуўшчыну нашай краіны ніяк нельга распавесці без асвятленьня інтарэсаў габрэйскай супольнасьці - у складзе Русяў, Літвы, Рэчы, Расеі і гэдэ. - гэта наконт нац'ідэі беларускай.
Чуць што, лямант - "не наезжайте на евреев!" Гэта знак купленасьці? :nez-nayu: Адкуль такая забарона размаўляць? Усё ж такі габрэі - гэта шматлікая супольнасьць і не маннай корміцца - даўно. Чаму нельга разважаць? Колісь я прачытала пра гэту ідэю - габрэйскага Крыма - у нейкім мастацкім творы - там пра сына гэбіста, які насамрэч аказаўся сынам негэбіста, але крымнашыста, а сын гэбіста якраз і атрымаў тое, што належыць атрымваць сынам гэбістых, а сын крымнашыста трапіў у Амерыку.
Дык вось - для мяне гэта быў шок, што Крым павінен быў быць габрэйскім і што, нават, аказваецца, Элеаноры Рузвельт грошы ў яго ўкладалі.. Можна нават падумаць, што, магчыма, мы і зараз назіраем пэўныя маніпуляцыі з водарам здабычы Крыма. :nez-nayu: Выселеныя крымскія татары - гэта справа рук не толькі Сталіна, а ўвогуле - бальшавіцкай кодлы. Як і братаньні з Гітлерам. Як і сучасны Крымнаш - без тэлехунты НЕ МАГ-ЧЫ-МЫ.
Народ крымска-татарскі, злачынна выселены савецкай уладай - не тысячы гадоў таму, а даўжынёю жыцьця аднаго чалавека, не вярнулі афіцыйна на зямлю продкаў - так, між іншым - Гарбачоў дазволіў прыехаць па-аднаму, а зараз крымскія татары шчэ павінны таргавацца? Усе размовы такога кшталту - як Крым Расеі, маўляў, прадаць; як Захаду зручна закрыць вочы - гэта, быццам размовы нанятых нейкіх.. Мне падаецца.
Крым - крымска-татарскі. Джамілеў папрасіў у Аллаха, каб ён быў аўтаноміяй у складзе Украіны..Так і будзе. :cry_ing:


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 05 окт 2015, 11:25 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
нашыя ж - Саўка й Грышка..
І сусед - наш.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 09 окт 2015, 06:09 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Лауреат Нобелівської премії з літератури звинуватила Росію у вторгненні в Україну
Самы гучны голас, які абвінаваціў наўпрост Расею? Як гэтая зяпа зараз заходзіцца ў канвульсіях - нехта значны для свету сказаў услых праўду.
Чытала колісь "Зачараваных смерцю" на мове і была ўражана - аж да горкага расчараваньня, калі раптам падумалася, што ж гэта на языке напісана. Так яно і аказалася. Ну і не магло ж быць іначай.
І вось, аказваецца, што кніга пра чырвонага чалавека «Час second-hand» - гэта якраз прадаўжэньне тэмы гісторый самазабойстваў, калі рушыцца свет.

І Алексіевіч сама - такі змагар з чырвоным чалавекам, якога ніколі не зможа перамагчы, каб адначасова не знішчыць сябе - як пісьменніка.. І як чалавека, нават.

А мне вось лягчэээй. Я чамусьці вольная ад яго. Не прыжыўся. Глеба не тая, пэўна.. Я магу назіраць збоку - за тым як ён чырванее ў іншых - і ўспамінаць - як яго прышчэпвалі мне.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 09 окт 2015, 07:38 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
Могущество Европы покоилось не на парламенте, а совсем на другом — на магдебугском праве.
Именно самоуправляющиеся города были источником прогресса как индустриального, так и научного, так и социального.
А бароны могли организоваться в парламент или не делать этого.
Историю делали не они.
Историю делали развивающаяся торговля и промышленность.
И требовало это развитие и демократизации, и образования, и науки, и роста городов.
А бароны они что университеты открывали? Новые технологии внедряли?
Да нет, грабили друг друга для развлечения и фсё.

Былі гарады-дзяржавы. Ніхто гэтага ж не адмаўляе. Ну і называйцеся імем горада, ў якім народжаны, ці якому падуладныя. Рымляне - гучыць дакладна. Што вам да зямлі вакольнай? Мясцовыя гарацкія не ландонцы ж - каб вакольныя гаспадары вам ежу, а вы ім - сажу, карысную для вырошчваньня ежы. У гараджан на нашай зямлі былі свае гародзікі і лапухі на падворку.
Гараджане прыперліся разам з бандытамі рачнымі, якія тут горад русскі ўмацавалі-усталявалі, каб тавар жывы здабываць і трымаць - у астрозе - на продаж, ці абкладаць кожны дым данінай. Гараджане тут - каб абслугоўваць гэтых бандытаў. Ну не за лыкам жа сюды з-явіліся бандыты? Рускі горад часта ўзнікаў на месцы спрадвечнага селішча - калі тутэйшыя былі вымушаны сысьці..
Напэўна, бандыты гэтыя не былі рымлянамі, але мо былі рымскімі рабамі, якія і здабывалі рабоў на продаж - для Рымаў. Хто каму перадаў гэту назву "славяне" - таямніца. Славяне злоўленыя, ці славяне - лаўцы?
А Палямон пакуль прыгожа далучае зямлю літвы да еўрапейскай гісторыі. Еўропу, як Еўропу, аб'яднала хрысціянства. Хрысціянства прапаведавала роўнасьць усіх людзей - перад Богам. Манастыры захавалі помнікі антычнасьці. Рымская імперыя - сапраўдная, а не псеўдарымы якія, што культывавалі рабства, таксама стала грунтам для тварэньньня прававога грамадства, бо распрацавала нешта большае ніж гліняныя чарапкі - для суіснаваньня грамадзян. А таксама - грунтам была нескаронасьць люду тутэйшага. І толькі на гэтай аснове Еўропа спраўдзілася менавіта такой, як зараз.
Літва - гэта назва люду, што жыў на беразе мора.. Паміж морамі. :-): Шляхта тварыла дзяржаўнасьць - абараняла ад ворагаў, у якіх адна мэта - украсьці і разрабаваць. Ніякія тэхналёгіі немагчымыя там, дзе няма абароны ад ворагаў з іх тэхналёгіямі, скіраванымі на рабаваньне - на рабаваньне ўсяго, што ім патрэбна. Ніякага феадалізма на зямлі, дзе запанавала русь маскоўская ніколі не было. І не называйце сучасных алігархаў феадаламі. Гэта ўжо проста сьмешна. Калхознымі савецкімі агра-спецыялістамі - можна. Русь маскоўская - гэта не Еўропа. Тут рабаўласьніцтва ў феадалізм не перайшло. Проста змяніла лічыну. І цяпер змяняе. Прыняло форму языка.
Інтэлігенты - носьбіты рабства. Вось гэта паварооцік. Зрэшты, бальшавікі ж, былі самымі інтэлігентнымі.. Сто гадоў таму гэта адбылося, а тылдычыцца нешта зусім не тое - ніякай самакрытычнасьці.. І вось пытаньне - чаму ўсе гэтыя мукі народныя не вядуць да свабоды?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 09 окт 2015, 13:43 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
http://www.svaboda.org/content/article/27297172.html
Жарэс Алфёраў: Алексіевіч — віншую
Навумчык: Спадар Алфёраў, вы нарадзіліся ў Беларусі. Як вы ўспрынялі наданьне Нобэлеўскай прэміі Сьвятлане Алексіевіч?

Алфёраў: Я вельмі рады, што беларуская пісьменьніца атрымала Нобэлеўскую прэмію. Я усё шукаю яе электронную пошту, каб даслаць ёй віншаваньне.

Навумчык: А вы што-небудзь чыталі Алексіевіч?

Алфёраў: Я праглядаў, разумееце. Адзінае, што я крыху больш глядзеў — гэта «У вайны не жаночы твар». Я магу сказаць наступнае. Гэта шосты пісьменьнік, які піша па-расейску — яна беларуска, так, — але гэта шосты пісьменьнік, які атрымаў Нобэлеўскую прэмію пасьля Буніна, Пастарнака, Шолахава, Салжаніцына і Бродзкага. І Алексінвіч. Але, за выключэньнем Шолахава, ва ўсіх астатніх Нобэлеўскіх прэміях, я б сказаў, быў элемэнт антысаветызму ў працах, за які надавалася Нобэлеўская прэмія. Я думаю, менш за ўсё гэта было ў Бродзкага. Прэмія Бродзскага ў мяне выклікала выключна станоўчую рэакцыю яшчэ і таму, што ён прадэманстраваў бліскучыя здольнасьці адначасна і як расейскі, і як ангельскі паэт.

Навумчык: А вы ня бачыце нейкага палітычнага складніку?

Алфёраў: Напэўна, напэўна ён, магчыма, і ёсьць, але ў выпадку са Сьвятланай Алексіевіч... Па-першае, ужо часы іншыя, гэта раз. Па-другое, у мяне такое ўнутранае перакананьне, што ў яе гэта абсалютна шчыра. Я ня ўпэўнены, скажам, у шчырасьці Салжаніцына, у тым ліку і ў ягоным «Гулагу», і ў шмат якіх іншых рэчах. Хаця ён канечне, цудоўны пісьменьнік, і для мяне «Матронін двор» — яго лепшы твор. А вось у Алексіевіч, я думаю, гэта цалкам шчыра. Можна пра гэта размаўляць. Я думаю, я б з задавальненьнем зь ёй сустрэўся і паразмаўляў. І ў нашай Беларусі, і запрасіў бы яе да сабе ў акадэмічны ўнівэрсытэт. Я абавязкова яе прачытаю. Але з таго, што я цяпер пасьпеў паглядзець, гэта, безумоўна, шчыра і цікава. І я думаю, што яна цалкам заслужыла прэмію.

Навумчык: Вы родам зь Віцебску. Скажыце, а віцябляне і ўвогуле беларусы могуць вас таксама лічыць «сваім» нобэлеўскім ляўрэатам?

Алфёраў: Ну, а як жа? Беларусы мяне і лічаць сваім нобэлеўскім ляўрэатам. Ня толькі віцябляне, але й мянчане. І калі я прыяжджаю ў Беларусь, я прыяжджаю ў сваю родную краіну.

Навумчык: Гэта справядліва так лічыць?

калі вы сёньня едзеце на аўтамабілі з Расеі ў Беларусь, у Пскоўскай вобласьці (асабліва летам гэта дакладна бачна) вы едзеце між палёў, што парасьлі бур’янам, — а потым пераяжджаеце і трапляеце ў сучасную, цывілізаваную эўрапейскую краіну.
Алфёраў: Ну я там ня толькі нарадзіўся, я там скончыў школу. Мае бацькі пражылі практычна ўсё жыцьцё там. У мяне ўсе беларускія карані. Я люблю наш цудоўны народ. Я магу сказаць, што я неаднаразова казаў, што калі вы сёньня едзеце на аўтамабілі з Расеі ў Беларусь, у Пскоўскай вобласьці (асабліва летам гэта дакладна бачна) вы едзеце між палёў, што парасьлі бур’янам, — а потым пераяжджаеце і трапляеце ў сучасную, цывілізаваную эўрапейскую краіну.

Навумчык: І такое пытаньне, паколькі вы — для мяне, прызнацца, нечакана — выявілі такія адносіны да Бродзкага, і як фізык выказалі добрае веданьне літаратуры. Цяпер шмат пішацца (і New Yorker сёньня напісаў), што ўпершыню за доўгі час атрымала прэмію аўтар літаратуры нон-фікшн — не бэлетрыстыкі, не раманаў мастацкіх, а менавіта аўтар дакумэнталістыкі. Гэта ўпершыню пасьля Чэрчыля.

Алфёраў: Разумееце, ёсьць вялікая розьніца паміж дакумэнталістыкай Чэрчыля і творамі Сьвятланы Алексіевіч. Дакумэнталістыка Чэрчыля... Я думаю, тады шмат хто быў зьдзіўлены Нобэлеўскай прэміяй па літаратуры. Канечне, Чэрчыль цудоўна пісаў свае прамовы. Прэмія была нададзеная за шасьцітамовік мэмуараў. Вядома, што калі ў 1953 годзе Чэрчылю паведамілі, што ён ляўрэат Нобэлеўскай прэміі, ягоная рэакцыя была такая: «Спадзяюся — на за мір?» Гэтым самым, дарэчы, ён адразу паставіў прэмію за мір на пэўны ўзровень. Вось. Але ў Чэрчыля — гэта дакумэнталістыка, і большая частка шасьцітамовіка — гэта дакумэнты, акрамя ўсяго іншага. Хаця месцы ёсьць бліскуча напісаныя. Я да гэтага часу ў захапленьні ад ягонай бліскучай прамовы 22 чэрвеня 1941 году. А Алексіевіч — гэта ўсё ж і журналістыка, і літаратура. Літаратура! Магчыма, нават новы жанр літаратуры... Хаця, напэўна, не яна зьяўляецца тут першым аўтарам. Не дарэмна і Алеся Адамовіча прыгадваюць.

Навумчык: І Данііла Граніна ...

Алфёраў: Данііла Граніна ў меншай ступені, Адамовіч больш яркі ў гэтым пляне, хаця, магчыма, у мяне не зусім аб’ектыўны погляд. Гэта — літаратура. І не дарэмна яны адзначылі, што ў літаратуры, якую яна стварыла, галасы людзей чуюцца. Але гэта трэба было змагчы напісаць! Таму яна для мяне — пісьменьніца, я шкадую, што я мала яе чытаў. І канечне, прачытаю і буду рады зь ёй пазнаёміцца.

Навумчык: А каго зь беларускіх пісьменьнікаў вы ведаеце, акрамя Адамовіча? Магчыма, Быкава?

Алфёраў: Ну, Васіля Быкава я ведаў асабіста і вельмі добра да яго ставіўся. Увогуле, трэба сказаць, што калі вучыўся ў школе пасьля вайны ў Менску, дык маім бліжэйшым сябрам быў Ігар Атраховіч, сын Кандрата Крапівы. І пісьменьнікаў таго часу — і Коласа, і Міхася Лынькова, і Пятруся Броўку, і Пятра Глебку, і Куляшова — я ўсіх іх ведаў! Юнаком іх ведаў. Я вельмі захапляўся Куляшовым. Ягоная паэма «Сьцяг брыгады» — гэта бліскучы твор.

Навумчык: Вы напэўна, маглі б і па-беларуску размаўляць, калі б прыгадалі?

Алфёраў: (Пераходзіць на беларускую) А як жа? Гэта ж мая мова.

Навумчык: Усяго добрага вам і дзякуй за гутарку!

Алфёраў: Калі ласка!

Ат, свая, чужая...
Віталь Портнікаў
Прысуджэньне Сьвятлане Алексіевіч Нобэлеўскай прэміі па літаратуры спарадзіла прадказальную дыскусію ва ўсходнеславянскай трохкутніку. У Беларусі Алексіевіч лічаць сваёй, ды і сама яна зьвязвае сябе менавіта з гэтай краінай. Але пісьменьніца піша па-руску — што дае магчымасьць уключыць яе ў сьпіс рускамоўных ляўрэатаў. А нарадзілася яна ў Івана-Франкоўску і шчыра перажывае за краіну сваёй маці. Можа быць, і ўкраінцы маюць права лічыць яе сваёй суайчыньніцай?

Уся гэтая спрэчка — ад нашага няўменьня рассоўваць культурныя межы. Сьвятлана Алексіевіч, без усялякага сумненьня, беларуская пісьменьніца. Беларуская у той жа ступені, у якой Джойс і Ейтс — пісьменьнікі ірляндзкія, Марк Твэн і Хэмінгуэй — амэрыканскія, Маркес — калюмбійскі, Льёса — пэруанскі. У сучасным сьвеце прыналежнасьць пісьменьніка вызначаецца ня мовай, а цывілізацыйным выбарам. Рускай пісьменьніцай Алексіевіч можа аказацца толькі ў сьвеце расейскай фанабэрыі, але ў гэтым бедным сьвеціку Праханава, Прылепіна і іншых шаргуновых сапраўднаму літаратару наогул ніякага месца няма. Таму, замест таго каб ганарыцца новым дасягненьнем рускай культуры, лепш проста шчыра парадавацца за Беларусь і Алексіевіч.

Нобэлеўская прэмія Алексіевіч нагадае сьвету аб «крывавых землях» на захад ад Расеі і пра людзей, якія пражываюць свае жыцьці ў беднасьці і нягоды — ды так звыкла, што ўжо самі гэтай беднасьці і нягоды не заўважаюць. І, дарэчы, тэма гэтага бясконцага апавяданьня Алексіевіч пра змучаных лёсах магла прадвызначыць выбар мовы.

Могуць спытаць — і некаторыя беларускамоўныя камэнтатары ўжо пытаюцца: чаму ж беларуская пісьменьніца ня піша па-беларуску, што будзе з гэтай мовай, калі нават Нобэлеўскі камітэт згодны з тым, што лепшае ў беларускай культуры — на іншай мове? Запэўніваю вас, што зь беларускай мовай і культурай усё будзе ў парадку, мы ўжо набліжаемся да моманту, калі імпэрыя нарэшце аслабіць свае жудасныя шчупальцы і пакіне Беларусь у спакоі. І ў тым, што так будзе, шмат у чым і заслуга Сьвятланы, таму што яе мова — гэта мова сумленнасьці, а толькі з дапамогай такой зброі і можна змагацца з шматгаловы цмокам — і пісаць так, каб і ён зразумеў.

Беларуская літаратура заўсёды была літаратурай ўкараненьня, яна была — літаратурай пра краіну, а не пра імпэрыю, таму што яе галоўнай задачай было захаваньне Беларусі ва ўмовах, калі галоўнай мэтай імпэрыі было зьнішчыць Беларусь, пазбавіць гэтую прыгожую ціхую краіну ўласнага адчуваньня сьвету, культуры, мовы. А Алексіевіч адважылася кінуць гэтай імпэрыі выклік — сапраўдны выклік, сілу якога можна адчуць толькі з дапамогай мовы, якой карыстаецца сама імпэрыя. Ці магла Алексіевіч зрабіць гэта па-беларуску? Вядома, але пачуў бы яе толькі «свой» чытач, які, між іншым, — калі ўжо ён да гэтага часу працягвае чытаць па-беларуску тады, калі гэтая мова выганяецца з паўсядзённага жыцьця, шальмуецца і ўспрымаецца ў якасьці вясковай гаворкі, — і так цудоўна разумее розьніцу паміж дабром і злом. Алексіевіч жа зьвярнулася да тых, хто гэтую розьніцу не заўважае або скажае. Яна заўсёды пісала пра імпэрыю як пра злачынства супраць звычайнага, «маленькага» і пакрыўджанага дзяржавай і грамадзкай абыякавасьцю чалавека. І як інакш пісаць, як не на мове гэтай крыўды — тым больш калі ты глядзіш на яе зь Беларусі? Бо нават пра беларускую мову — пра гісторыю яе выжываньня, зьнішчэньня і прыніжэньня — сёньня лепш за ўсё пісаць па-руску. Каб усе ведалі, што такое подласьць.

Менавіта таму Сьвятлана Алексіевіч — зусім ня шосты рускі нобэлеўскі ляўрэат па літаратуры. Хопіць рускім чатырох зацкаваных і выгнаных і Шолахава ў дадатак. Сьвятлана Алексіевіч — першы нобэлеўскі ляўрэат зь Беларусі. Жывы і трапяткі доказ таго, што Беларусь існуе — і перамагае.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 10 окт 2015, 14:08 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Антонавы сыны
Изображение
Увосень 1941-га, калі галоўны школьны інспектар генеральнай акругі Беларусь святар Вінцэнт Гадлеўскі наладжваў беларускае школьніцтва, браты Луцкевічы сталі педагогамі ў недалёкіх ад «іхняй» Ракуцёўшчыны Радашковічах. Юрка Луцкевіч стаў дырэктарам сямігадовай школы і настаўнікам матэматыкі, а Лявон выкладаў беларускую мову і літаратуру. На гэтай працы яны заставаліся да снежня 1942-га, а потым пераехалі ў Баранавічы, дзе была прагімназія. Былы вучань гэтай прагімназіі доктар Янка Запруднік згадвае братоў Луцкевічаў як сваіх ментараў.

Калі нацысты нарэшце дазволілі беларусам ствараць узброеныя сілы, браты Луцкевічы — абодва сябры падпольнай Беларускай незалежніцкай партыі — пайшлі ў Беларускую краёвую абарону, сталі яе афіцэрамі. Пазней абодва апынуліся ў складзе беларускага дэсантнага батальёна «Дальвіц». Разам з Усеваладам Родзькам яны ўвесну 1945-га перабраліся ў Польшчу дзеля арганізацыі антыбальшавіцкага падполля і партызанкі і жылі ў Варшаве як Кшывіцкія (тут дарэчы згадаць, што Лявон Крывіцкі — літаратурны псеўданім Л. Луцкевіча). Пад канец 1945-га братоў арыштавалі і па этапе адправілі на ўсход.

У час вайны СССР страціў дзясяткі мільёнаў людзей, людзей пераважна працаздольных. Рабочых рук не хапала і на «волі», і ў лагерах. І галоўны кат вырашыў на пэўны час скасаваць пакаранне смерцю. Братоў Луцкевічаў, праўдападобна, судзілі пасля ўказа ад 26 мая 1947 г. Прысуд ім вынеслі стандартны — 25 гадоў. Так браты Луцкевічы апынуліся на Калыме. Адукацыя дапамагала выжыць у суровых умовах савецкай «зоны». Так, маючы дыпломы электратэхнікаў, браты ў зняволенні працавалі па спецыяльнасці, а Ю. Луцкевіч пабыў яшчэ і фельчарам — прыдалося веданне лаціны, якую старанна вывучыў у гімназіі


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 10 окт 2015, 15:26 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Харвацка-басьнійскі пісьменьнік Міленка Ергавіч пра прысуджэньне нобэлеўскай прэміі ў галіне літаратуры Сьвятлане Алексіевіч: «Швэдзкая акадэмія ужо даўно не прымала такіх сьмелых і такіх чыстых зь літаратурнага гледзішча рашэньняў»

Цитата:
Так, і да Сьвятланы Алексіевіч былі набэлісты з Усходняй Эўропы, але не з такой закінутай, прыніжанай і маргіналізаванай краіны, як Беларусь, і ня ў тым часе, калі Ўсходняя Эўропа раптам перастала быць тэмай эўрапейскіх дэмакратычных і літаратурных абмеркаваньняў, пасьля таго, як ёй падманам замест абяцанай свабоды падсунулі банальныя макдональдсаўскія забягалаўкі. Былі і раней усходнеславянскія набэлісты, але пасьля Аляксандра Салжаніцына ў 1970 годзе не было таго або той, хто б сваім словам сьведчыў пра жахлівы стан свайго сьвету. Тым часам як Салжаніцын сьведчыў пра краіну Гулагу, лягераў і бясконцага прыніжэньня, якое зазнае першая асоба адзіночнага ліку, Сьвятлана Алексіевіч сьведчыць пра нешта яшчэ горшае і страшнейшае: сьведчыць пра паразу свабоды і пра страту апошніх ілюзіяў наконт самой магчымасьці свабоды.

:-(


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 12 окт 2015, 08:09 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
http://www.bramaby.com/ls/blog/bel/3214.html
Остров Беларусь
Беларусь - гэта бераг, а не востраў. Бераг беражэ, але менавіта да берага прыстаюць прыбышы - каб браць. Брацьце, бач.. Усё, што на поўнач ад Пінскіх балот - бераг, які паступова засяляўся тымі, хто не праг стаць славянамі і сыходзіў жыць на балоты, што пакідала пасля сябе Ледавіковае мора.. Горад наш - замак і пасад вакол яго. Мір і Нясвіж. Гарады, узнятыя на роўным месцы, але на перакрыжаваньні ж.. Па-іншаму ўражвае замак у Ружанах - як быццам на высокім беразе мора - толькі ля ног - проста паселішча - усё бачна - хто і адакуль рухаецца.. Тут збіралася вялікае рушэньне - на абарону зямлі - Пагоня, каб вярнуць сваіх з палону? Літоўскія горы - высокія берагі. А на дне мора выяўляліся рэкі і новая зямля. :-):
Але Беларусь і востраў. Востраў у русскім міры. Вось так назва, накінутая акупантамі - дзеля захопу, стае знакам адрознасьці - аберагае права і магчымасьць свайго шляху. І ўсё таму, што нацыяналісты - менавіта беларускія - крыкам крычэлі пра беларускую незалежнасьць. І 20 год таму, і сто. Жыцьці аддавалі за гэта - каб народ меў гэтую купіну незалежнасьці ад мора русскага міра. У той час як процьмы шпегаў выконвалі заданьні сваіх супернацыяналістычных фашын. Яны дасяглі сваёй бесчалавечнай мэты - і цяпер на гэтай зямлі пануе тэлеХлусь, якую выпрацоўваюць розныя тэле-інтэлектуалы, а у Маскве дагэтуль ляжыць мумія-затычка ад суда над савецкай уладай. Беларускія маладыя так і не даведаюцца ад сваіх бабулек пра тое, што іх выратавала ад чыстага паўночнакарэйства. Геаграфія, ці беларускі востраў..

Для белорусов очень важно хорошо себя вести по правилам своего круга. Отсюда, кстати, очень много в нас хорошего, очень много плохого. Например, я знаю большое число людей, которые абсолютно хорошо относятся к творчеству Светланы Алексиевич, но поскольку их круг настаивает на том, что Светлана Алексиевич – российская писательница, или советская писательница, или вообще плохая по каким-то причинам, они либо молчат, либо как-то поддакивают, по той простой причине, что очень важная малая группа – родственники, свойственники, знакомые, виртуальные знакомые, коллеги. :sh_ok: :sh_ok: У гэтым паддакваць? Ну як гэта можа быць? Притом что мы ощущаем себя нацией, отдельной от русских, и уже давно, но ощущение, что есть достаточно большая нация, сознание собственного большого мира, большого общества, пока не выработано. Говорят часто, мне не нравится эта фраза: в Белоруссии есть народ, а есть население. Это неправда. В Белоруссии есть народ, только, к сожалению, этот народ таков, что он не устраивает большое число интеллектуалов. Мы бы хотели какого-то более сознательного народа. Но народ такой, какой есть. И поэтому интеллигенция в него, к сожалению, не попадает со всеми своими прекрасными идеями, со всеми своими призывами. Она попадает лишь в себя, в тех, кто думает так же. Есть некие лидеры мнения в каждом дворе и в каждом профессиональном сообществе, так вот мы живем, вот этой малой группой.

– Есть белорусская повесть "Дикая охота короля Стаха", где главный герой – молодой ученый-фольклорист, который оказывается в глуши, в болотах, все это напоминает "Собаку Баскервилей". По сути это интересное исследование того, как молодой ученый, выучившийся, насколько я помню, в одной из имперских столиц, приезжает в глубинку и там оказывается в тисках между традицией, как, выясняется, преступной, и, с другой стороны, русской имперской властью, к которой он тоже является антагонистом. Можно ли себе представить подобного лидера нового Белоруссии, той, что в центре карты: молодого, образованного человека с широкими горизонтами, при этом национально настроенного?

– Я боюсь, что это не очень возможно. Потому что у нас все время стоит вопрос – Россия или Европа. То есть когда-то очень хороший, очень рано умерший Игнат Абдиралович написал в 1927 году книжку "Адвечным шляхам", вот там он писал: надо создавать свои личные, как ни у кого, формы жизни. На данный момент я не могу сказать, что такие формы жизни кто-то пытается создать. А как себе они представляют Европу? Европу они представляют в основном как нечто гипсокартонное, где все сидят в бистро, пьют мохито, все дела у них улажены, они несколько лет тяжело поработали, и вот они теперь могут путешествовать, ездить отдыхать, ходить по клубам, радоваться жизни, одним словом, по-европейски. Каково представление о России? У вас рейтинг Путина подскочил во время украинских событий, и у нас он тоже подскочил, пусть не до такой степени. То есть силушки хотят, им нравится такая Россия. А хуже всего, знаете, кому? Хуже всего тем, кто говорит: а давайте мы начнем сейчас, сегодня, здесь что-то делать свое, белорусское. Вот так у нас это все строится – со знаком плюс или минус от Европы или от России. Я не говорю о населении райцентров, где люди как жили в Советском Союзе, так и продолжают жить в Советском Союзе. Ой, задралі гэтыя сталічныя, якія самі двух праўдзівых слоў звязаць не могуць - пасля сваіх савецкіх школак і вышаў. Бабкі ў вёсках ім вінаватыя, сінякі пад магазінам і галовы, ватай тэлевізійнай набітыя. Пара ўжо заводы ватныя спыніць - калі такія разумныя. Прадукатары ваты рускамірскай - у гарадах. Ваюйце з кургінянамі і пуціным. Слабо? Кургіняны-пуціны войны развязваюць, а беларускія вясковыя бабкі - за беларускі мір, разам з Алексіевіч, у адрознасьці ад розных гарацкіх адстаўнікоў з прыхаванымі тужуркамі.

Беларусы прагаласавалі на рэферэндуме за тое, каб СССР не развальваўся. А ён узяў ды і разваліўся. Не яны развальвалі РІ - вайна ў 1914-м сама прыйшла на нашую зямлю. Не яны праглі бальшавіцкага тэрору і савецкіх калхозаў - але ж атрымалі гэта на ўсходзе Беларусі. Не беларусы пачыналі вайну ў 1939-м - саветы дапамаглі стаць Гітлеру Гітлерам, бо інакш не маглі перамагчы. Для бальшавікоў менавіта вайна - маць радна..
А казацкія войны - пад гаслам свабоды і праўдзівай веры - якія прывялі на родную зямлю войскі маскальскага цара?
Русскі мір - гэта вайна. Мы пасярод мора, практычна. Беларусы. Але як бы і на беразе. :-): Эўропа ж зусім побач..


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 15 окт 2015, 08:10 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
Под какой сценарий выстраивать свою экономику? И решать надо сегодня.
Мы точно знаем, что в ближайшие десятилетия дешевых кредитов для предприятий стран, не входящих в «обойму», не будет: это — важное конкурентное преимущество, которым Запад постарается не делиться. Собственных накоплений нет. Без доступа к капиталу модернизацию экономики не провести. Без модернизации — не выбраться на конкурентоспособный уровень. Значит, государству придется вести активную промышленную политику, в той или иной форме субсидируя развитие. А это означает наличие накоплений и их рациональное использование. Ни того, ни другого у нас нет.
Уже сегодня современные технологии ни Китаю, ни России не продают. Контроль негласный, но действенный. В ближайшие годы эта практика будет распространена и на другие страны, не входящие в «обойму». Надежды купить (или привлечь через иностранные и совместные предприятия) передовые технологии иллюзорны: такую ошибку, как с Китаем, Запад больше не совершит. В свою очередь это означает необходимость иметь собственные научные и инженерные центры, ориентированные на потребности не только Беларуси (она слишком мала, это не окупится), но и России, а лучше — и России, и Китая.странастраіцель пан - абавязкова, каб трое? :-)
Сохранение статуса страны как «сборочного цеха», выстраивание экономики страны вокруг десятка-двух крупных экспортеров при их прогрессирующем отставании от конкурентов на мировых рынках невозможно. Необходима разработка страновой стратегии. Собственного интеллектуального потенциала и научных наработок для этого нет. Шо такое? І руссскій язык у роце інтэлекту не прыбавіў?
Все эти вопросы актуальны для нас по крайней мере с 2009 года. До сих пор власть от них отмахивалась. Теперь нахождение ответов на них становится условием национального выживания. Сьмехатура нейкая. Якой нацыянальнасьці гэты пан нацык?А мы, похоже, опять не готовы. Ни ставить эти вопросы, ни искать на них ответы.


Эта песня хараша: "мы точно знаем, шо ні гатовы і нічога не знаем". І, глаўнае , "мы" не толькі ня ведаем, дзе тое накопленае падчас кіраваньня шматабранага, хоць аднекуль ведаем - шо яго няма, але вапросы нават ставіць не навучыліся: "А дзе, маўляў? Чаму не накапілі?"
Паўкабаншчыкі ж кабанчыкаў хоць нейк самі росцілі - рукамі бацькоў вясковых.. Практычна самі сябе кармілі. Бульбачка святая перадусім.
Але для чаго ўладзе самЫя паўкабаншчыкі? Вось гэта пытаньне.. Толькі знакамітыя "трох савецкіх вышаў адукаванцы" могуць даць адказ - навошта яны мянцілі сваімі языкамі ўсе гэтыя 20 год - шо ўсё здзеся харашо, а ў Літве маладзёж работаць уехала - і эта плоха?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 17 окт 2015, 09:01 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Родилось новое поколение – уже от тех, кто никогда не выступал против. Негативное отсеивание длится почти 100 лет.
безумоўна, што негатыўнае адсейваньне павялічылася ў геаметрычнай прагрэсіі - пасля бальшавіцкага перавароту. Адсейваньне - гэта значыць, што выжывалі толькі зручныя для доўжаньня савецкай фашысцкай улады, якая проста, без найменьшага спачуваньня, знішчыла ранейшую эліту - і тую, што стварала і мацавала царызм і мперыю і тую, што проста захоўвала ў сабе хоць нейкія парасткі чалавечнасьці.. Але тая эліта, што мацавала царызм ды імперыю, колісь здрадзіла Рэчы і нішчыла ранейшую эліту, якая не хацела скарыцца перад лёсам, які, як мы цяпер ведаем, прывёў да найжахлівых наступстваў.
Толькі ўчора сустрэлася: Алексей Цветков КОГДА СОСТРАДА­НИЯ МАЛО -
Цитата:
Сейчас пресса пестрит гиперболами, и нынешнее переселение народов наперебой называют самым масштабным со времен чуть ли не раннего Средневековья. Это неправда: самый крупный миграционный кризис за всю историю человечества имел место в Европе по окончании Второй мировой войны, когда около 11 миллионов людей, преимущественно этнических немцев, были согнаны с родных мест, лишены крова и всего имущества, а около полумиллиона погибли или были убиты. Германия, которой предстояло их принять, была нищей и лежала в развалинах.

Вось прыклад народа, які ні ў кога вудаў не просіць.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 18 окт 2015, 09:50 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Изображение
НН дае загаловак "Як пара антысаветчыкаў у 70-я выратавала гістарычны цэнтр Горадні"
Не антысаветчыкі гэтыя людзі, а такія, кшталту, дабрасаветчыкі - чалавек прыняты на працу аж у 1973-м "уполномоченым" у Бюро прапаганды.

Званіца
Цитата:
План зносу старога гораду і пабудовы праспекту выглядаў цалкам рэальна: першай яго ахвярай сталася званіца брыгіцкага касцёла, якая месцілася па іншы бок вуліцы ад яго. Цяпер ад яе засталіся толькі падмуркі

..была знішчана, здаецца, у 1961 г.
Изображение
Изображение

За што? Чаму?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 19 окт 2015, 07:36 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Пра сцяг і герб на НН
Мяне зацікавала цытата:
Цитата:
Немцы, шведы, украінцы, літоўцы — усе трымаюцца сваёй нацыянальнай сімволікі і будуюць нацыянальныя дзяржавы. Ва ўсёй Еўропе толькі Беларусь пагналася за халяўнымі расійскімі грашыма.
Гэта, бадай, самая ганебная пагоня ў беларуская гісторыі

Можна гэта назваць Пагоняй? Пагоня - вяртаньне скрадзенага. А гэта пакуль выглядае як прыслужваць рабаўніку, каб ён даў мгчымасьць правіць на Радзіме..
Савецкая ўлада скрала чалавечы лад жыцьця - для пакаленняў. Савецкая ўлада і была пустыняй - па якой вадзілі, вадзілі.. Але так і не вывелі новага савецкага чалавека. Беднага - недавыведзенага кінулі сярод пустыні - так яму і трэба.. :-(


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 24 окт 2015, 07:17 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Гэта прыгажосьць, якая ўратуе Беларусь:

Цитата:
У турме

На свабодзе

У сям’і

На Радзіме

Разам

Наста, Зьміцер і Мара Дашкевічы


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 24 окт 2015, 09:28 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 31 авг 2010, 13:18
Сообщения: 5495
Ой, да, тоже видела этот репортаж на Свабодзе. Такая замечательная пара, Зьміцер такой красивый стал, понять Насту можно. :-) Особенно, если вспомнить фото сразу после тюрьмы.
Малышка на папу похожа.

_________________
Изображение


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 07 ноя 2015, 10:48 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
Віціс Юрконіс, кіраўнік віленскага бюро Freedom House: "Калі б Джордж Оруэл сёньня захацеў пабачыць у дзеяньні Міністэрства праўды са свайго раману «1984», ён павінен быў бы прыехаць у Беларусь."

камент
Не біцьме, паны, болей язык аб зубы: свабода, рабства, героі, стукачы, ап-пазіцыя..
У краіне муміі і таўчы пра нейкае рабства і нейкую свабоду? І Пуцін супрацьстаіць рэйдарству, і гэта не амерыка насупраць, а звычайныя рускія, толькі зваліўшыя да рэвалюцыі. Потым менавіта яны савецкую ўладу падтрымвалі - пасля перавароту. А і на пераварот яны грошы давалі. Гэтыя факты вядомыя ўсім. Называліся пралетарыямі, але былі збольшага банкірамі. Наследныя афшорнікі..
Што савецкае калхознае рабства (калхознае, незалежна ад таго, пра горад размова савецкі, ці пра вёску савецкую) - гэта свабода, ўбівалася ў галовы ад нараджэньня ўжо нашым, панове былыя піянеры, бацькам. А хто закалхожаны раней - то і дзяды атрымалі кляймо савецкай дыктатуры.
Тое, што рускі мір - гэта вайна з народам той зямлі, куды гэтая русь колісь прыперлася, каб зарабіць арабскія дырхемы, - гэта ўжо аксіёма. Гістарычная. Нават хрысціянства ператворана было ў крэсцьянства. А і праз тысячу гадоў гэтае хрысціянскае крэсцьянства зазнала неверагодны тэрор пад гаслам - зямля крэсцьянам, мір - хіжынам.. Ах, людажэры бальшавікі.. Сучасныя партыі камуністычныя - гэта нішто. Фрыкі, як кажуць.. Важна, што процьмы саўкоў - з'ехаўшых і тых, што яшчэ на валізах - аберагаюць савецкую ўладу.. Не, яны супраць рэпрэсій, але ў рэпрэсіях у іх вінаваты Сталін, а ні Ленін з легіёнам падручнікаў-актывістаў. Але й Сталіна ў іх ёсьць, чым адбяліць.
Ёсьць гітлер, якога савецкая ўлада цалавала і дзяліла з ім нашы абшары.. Яна,канешне, цалавала, каб укусіць - прымерыўшыся.. Але не каб гітлера таго укусіць, а Еўропы адгрызьці - колькі ўлезе.. Атрымалася? Атрымалася. Хто дапамагаў? - Шпегі ў ангельскай разведцы, лабісты амерыканскія, калоны, якія сядзелі ўнутры еўрапейскіх краін і хадзілі проста па адрэсе - каб забіць. Потым ніхто не палічыць гэтыя ахвяры. Дагэтуль ніхто іх не палічыў. Нават паліць не трэба. Кінуў дзе папала і пайшоў.. Або перавёз у свой Зомбілэнд – ніхто не дакапаецца і не дашукаецца. Адзінае, што гэбісцкія генералы і партызанскія камандзіры любяць пісаць мемуары і там, хоць трэсні, а шыла вылезе..
Што яшчэ? Няведаньне ёсьць сіла? У наш час, каб нешта не ведаць, то трэба гэтага хацець. Сілай сёньня ёсьць страх даведацца. Прадаўжае быць. А тое, што савецкае абразаваніе было скіравана выключна на стварэньне манкуртаў, гэта нават і сляпы не можа не бачыць. Тэхнары ім былі патрэбны – каб ствараць абаронную прамысловасьць. Дзеля гэтага працавалі усе заводы. Усе. Гуманітарыі патрэбны былі, каб тэхнары не звар’яцелі, а мелі ілюзію, што яны не робаты, а людзі. Не іздзелія. Кіно Востраў – са Скарлет Ёхансан.. Не іздзелія, але чучхейцы.. Для гэтага абавязкова трэба, каб чорнае называлася белым, а белае чорным – плюс пайкі для апарату і гатова..
І што ўжо такога больш рабскага маем зараз, ніж у савецкія часіны. Сёньня мы не спыняемся верыць у перамены і гэта насамрэч вялікая свабода.
Сёньня вунь ва ўкраінскага памойскага не атрымалася зрабіць Пятрушку з Пятра. Гэта сапраўдная перамога. Але памойскія рэйдэры пакуль не здаюцца..
Сёньня былыя цэкавэлкаэсэмцы, што нічым не лепшыя былога гэбіста, збіраюцца адрээйдэрыць Расею. Ім трэба есьці.
Дык што – свабода? Дзе мір? Якая праўда маецца? - Праўда людзей, ці праўда людаедаў?
А наконт Беларусі – так, у нас постсавецкі калгас.. Постсавецкая свабода, постсавецкая праўда, постсавецкі мір. Пост. У краіне Беларусь. Вылупілася нарэшце.. Прарасло.. Княства.. Пагоня з намі? Тады будзем жыць.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 09 ноя 2015, 09:27 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Павучу Севярынца :smu:sche_nie:
Севярынец: Прытомнасць нацыі — пачатак маральнай рэвалюцыі
Пах палага лісця
Восень. Аблятае лісце. Вось і забываецца чарговы тыдзень беларускай нацыянальнай ганьбы. Мільёны людзей ішлі на «выбары», якіх не было; тысячы — арганізоўвалі фальсіфікацыі; толькі сотні — пратэставалі. Усе ўсё разумелі, але ўсё было прынята і беларусамі, і светам, па вялікім рахунку, як норма.
Агульная апатыя пасля «выбараў» толькі абвастрае пытанне: як нам далей жыць з гэтым? Альбо — як нам з гэтым змагацца?
Пачну з глыбокага пераканання. Лукашэнка будзе над намі да таго часу, пакуль мы як нацыя, мы як апазіцыя, мы як асобы не будзем гатовыя ўзяць на сябе адказнасць за краіну. Сёлетняя восень паказала: не гатовыя. Як толькі будзем падрыхтаваныя — з’яднаныя, арганізаваныя, у духу, з праграмамі пераменаў аж да ўзроўню мясцовага самакіравання, — Бог нам гэтую ўладу дасць. Якім чынам — пытанне другаснае (развал Расеі, калапс эканомікі, палацавы пераварот і руйнаванне сістэмы, хвароба, Плошча, штосьці іншае, усё разам — у Бога шляхоў многа).
Праблема — у нас саміх. І ў млявым, абыякавым да жыцця грамадстве, і ў бяссілых дэмсілах, і ў нашых сэрцах.
Паўднёвы вецер
Пэўны час мне здавалася, што дастаткова правесці ў Беларусі масавую евангелізацыю, паставіць рубам пытанні веры — і ахопленае прагай дасканаласці грамадства стане і свядома беларускім, і маральна гатовым да рэформаў.
Але нядаўні досвед Украіны высвеціў адну вельмі істотную акалічнасць. Аказалася, што плёнам першага, бяскроўнага Майдану стаўся хіба што рывок нацыянальнага самаўсведамлення, а зусім не маральная рэвалюцыя. Штуршок украінізацыі адбыўся, рэвалюцыя сумлення — згасла.
Другі Майдан разам з крывёю Нябёснай сотні, расійскім нашэсцем і вайной пераадолеў раскол украінскай нацыі, надаў ёй цэласці — і зрабіў патрэбу маральнае рэвалюцыі аголеным, як адкрытая рана. Ідалы Леніна рухнулі. Цяпер ужо не палова — 80% жыхароў Украіны мае ўкраінскую свядомасць. І толькі цяпер украінцы з усенародным жахам зразумелі, якая прорва хлусні і карупцыі насамрэч у іх пад нагамі.
Толькі цяпер нацыя, якая ачомалася, адчула сябе саму, апрытомнела, адхаркалася крывёю вайны — зразумела: далей так жыць нельга.
Ключавым пунктам «Рэвалюцыі годнасці» стаўся той момант, калі крытычная маса насельнікаў Украіны адчула сябе ўкраінцамі.
Без нацыянальнай свядомасці маральная рэвалюцыя правальваецца. Спачатку свядомасць, потым жыццё па¬новаму. Не наадварот.
Непрытомнасць асабістая і народная
Патлумачу на прыкладзе асобнага чалавека.
Калі чалавек не памятае сябе (непрытомнасць, сон, афект, сумятня), ён не можа пакаяцца, прыняць рашэнне змяніцца і, адпаведна, не можа пачаць жыць «з чыстага аркуша». Ён не ўсведамляе сябе. Не можа зрабіць асэнсаваны і адказны выбар. Першае, што патрэбна зрабіць — апрытомнець. Я — гэта я. Ачомацца. Хто я? Дзе я? Вольная воля працуе толькі ва ўмовах свядомага выбару, так стварыў чалавека Бог. Каб уладкавацца на новую працу, напісаць тэстамент або выбраць збавенне, я мушу быць у ясным розуме і цвёрдай памяці.
У выпадку з народам «ачомацца» — гэта значыць адчуць сябе нацыяй. Мы — гэта мы. Беларусы, нашчадкі ліцвінаў. Пакуль большасць насельнікаў не адчуе сябе адзінай нацыяй — яна не зможа ані асэнсаваць цяжкасць уласнага стану (1¬е месца ва ўжыванні алкаголю ў Еўропе, 3¬е знізу па ўзроўні заробкаў, адно з першых — у самагубствах, колькасці жанчынаў у турмах, разводах, і так далей), ані пакаяцца перад Богам, ані пайсці дарогаю выратавання.
А гэта значыць, што перадумовай пераменаў у Беларусі (якіх хочаце: рашучых ці мірных, маральнай, тэхналагічнай ці цывілізацыйнай рэвалюцыі) будзе толькі нацыянальная прытомнасць.
Ціхі нацыянальны прарыў
Што характэрна, беларуская моладзь пасля ўкраінскіх падзеяў масава забруіла нацыянальнай свядомасцю. Моўныя курсы, шматтысячныя беларускія канцэрты ў блізкім замежжы, вышыванкі і вышымайкі, «Пагоня» і футбольныя стадыёны. Уключыўся механізм нацыянальнага самазахавання.
Крэмль і савецкі рак у структурах рэжыму будуць з усяе сілы нішчыць і раз’ядаць нацыянальную прытомнасць, ставіць на ёй кляймо «фашызму». Бо гэта для іх — прадвесце канчатковай паразы. Беларускасць Беларусі будзе апошнім цвіком у труну Расейскай імперыі. Там гісторыю добра памятаюць і чаго баяцца — ведаюць.
А нашай найпершай задачай ёсць падрыхтоўка, выспельванне і абуджэнне ў народзе нацыянальнага пачуцця. Мова. Асвета. Гісторыя. Віктарыны. Вечарыны. Вандроўкі. Кнігі. Сацсеткі. Квэсты.
Ціхі нацыянальны прарыў.
Навошта дарога, якая не вядзе да Бога?
І першыя, хто пакліканы выйсці на шлях нацыянальнага прарыву, — цэрквы. Калі мы, хрысціяне, хочам бачыць новую Беларусь грунтаванай на праўдзе, свабодзе, справядлівасці, моцным маральным грунце — мусім працаваць у Адраджэнні найпершымі і найлепшымі.
Пакуль толькі дальнабачны Касцёл, грэка-¬каталіцкая царква і асобныя (рэдкія!) праваслаўныя ды пратэстанцкія супольнасці асэнсавалі сілу свядомасці. Дай Бог, каб іншым нашым хрысціянскім грамадам давялося прайсці курсы беларусізацыі не так, як праходзяць цяпер многія ўкраінскія цэрквы курс патрыятызму ўкраінскага — праз кроў добраахвотнікаў і прызыўнікоў, слёзы матуляў ды кругласуткавыя, на каленях, малітвы за мір.
Пара працверазець. Братам праваслаўным. Братам пратэстантам. Беларуская нацыянальная свядомасць — вось ключ да ўсенародных маральных пераменаў. Адзін чалавек без Радзімы, сцяга і мовы пакаецца і да Бога прыйдзе. Цэлая Беларусь — не. Народнае пакаянне, абуджэнне, навяртанне і аздараўленне ў маштабах усёй краіны магчымае толькі ў выніку акунання ў купель нацыянальнай свядомасці.
Тым больш што яна, гэтая купель (ды і гэтая свядомасць), — сутнасна хрысціянская.
Бог даў чалавецтву розныя мовы, каб пазбегнуць вавілонскага стоўпатварэння. Бог прыйшоў у гэты свет праз адасоблены народ Ізраіля. Нарэшце, Бог даў беларусам унікальны хрысціянскі код — ад сімвалаў, бел-¬чырвона-¬белага сцяга Хрыста, «Пагоні» з крыжам Еўфрасінні, гімна «Магутны Божа» да ахвярнай, поўнай евангельскай светліні і любові гісторыі.
Наш нацыянальны прарыў і наша нацыянальная ідэя — гэта Ісус Хрыстос, Які гаворыць па-¬беларуску.


Патасу трэба супраціўляцца з усяе моцы, бо ён усё адно прымушае караскацца вышэй і вышэй – туды дзе няма вакольнага жыцьця, а толькі вечнае.. А выглядае гэта даволі не эстэтычна – як жаба на корч..
А каб Бог пачуў, можна і маўчаць.
Важна, каб ён паспрыяў знайсьці адпаведныя словы, якія б дапамаглі беларусам крыху прыўзняцца на шляху да самастойнасьці.
Якім чынам стаць самастойнымі – каб самім хлеб штодзённы здабываць і пасад каб пачэсны – між народамі?
1.Не казаць што няма розніцы ў чыне. Бо або ты ліст апалы , або сеў у самалёт і паляцеў.
2.Не казаць проста, абы языком ляпнуць, пра разруху сістэмы, бо тады ты не палітык, а гістэрык.
Палітык павінен прапаноўваць грамадству планы выжываньня на розныя выпадкі развіцьця сітуацыі.
3. 20 год хадзілі і крычэлі: Жыве Беларусь! Яна і жыве. Не горш, ніж вакольныя краіны, калі ўлічыць што нашай увогуле 20 год. Бог пачуў свядомых нацыяналістаў. Беларусь жыве. Мы ж не крычэлі: Жыве Вялікая Літва? І што мы - літвіны, пачалі казаць ці не апошніх колькі год. БНФ, канешне, ўвесь час трымала сцяг Адраджэньня, але ж менавіта пад гаслам беларускасьці Расея ўкліньвалася ў Літву і захопвала больш і больш тэрыторый, і больш людзей, а потым гэты ж фінт вушамі зладзілі і бальшавікі..
4. Палітык павінен папрасіць Бога, каб ён навучыў яго рабіць правільныя высновы аб прыродзе той ці іншай сістэмы і прыродзе іх распаду. У постсавецкім грамадстве расквітнела рэйдарства. Але менавіта родам рэйдарства быў і бальшавіцкі пераварот. Эвалюцыяй можна назваць адрачэньне цара, часовы ўрад і падрыхтоўку да выбараў у САВЕТЫ дэпутатаў ва ўсё расейскай імперыі. Эвалюцыянаваў цар – пад ціскам адказнасьці за краіну, і пад ціскам паразаў на вайне і пад ціскам разбуральнай прапаганды.. Але бальшавікі здзейснілі рэйдарскі захоп улады ў Расеі на шляху да сусветнай рэвалюцыі - каб усталяваць уладу пралетарыяў ва ўсім свеце. Мы ж не можам больш паўтараць тэзы, што гэта быў нейкі прагрэс і здабыцьцё свабоды.. Ну, фашысты, канешне ж, здабылі пэўную свабоду збудаваць калхознае рабства.
в Колпашево в 1979 году: в городке на берегу Оби обнаружилось массовое захоронение времен большого террора; власти, вместо того, чтобы опознать и похоронить убитых, просто уничтожили общие могилы.

Случай с «Колпашевским яром», однако, уникален не только с человеческой, но и с документальной точки зрения. В 1990 году, во многом благодаря усилиям томского «Мемориала», удалось добиться возбуждения уголовного дела по факту надругательства над телами умерших. Сотрудники советской прокуратуры допросили и опросили чиновников со всех ступеней советской иерархии — от члена Политбюро Егора Лигачева до рядовых колпашевских милиционеров. Эти свидетельства, дополненные материалами из других источников, как слои из тел в расстрельной яме, позволяют судить, что кромешные события в Колпашево начались не в 1937-м, а закончились не в 1979-м году. InLiberty публикует маленькую часть воспоминаний и показаний участников событий.

ЧАСТЬ ПЕРВАЯ. ВЫБРОШЕННЫЕ НА БЕРЕГ

15 мая 1932 года. Докладная записка Остренко (заместитель председателя краевого суда) и Емеца (заместитель начальника краевого управления исправительно-трудовых лагерей):
«…140 человек судебно-ссыльных, из них 36 женщин. Все помещены вместе на одних двухэтажных нарах. Мы не имеем пока данных медицинского осмотра, но во всяком случае подавляющее большинство из них носят явные признаки сифилиса и других болезней, крайнего истощения, голые, едва прикрытые сгнившей рванью.

Все питание рабочих, больных и проч. состоит из 300 грамм полусырого хлеба и сырой воды, набираемой из близлежащего болота, куда стекают нечистоты самого барака и близлежащей больницы. Свет в бараке на ночь не зажигается. Можете представить себе, что делается ночью в этом бараке, наполненном мужчинами и женщинами, подростками, буквально мальчуганами и девушками, неисправимыми рецидивистами ворами и попавшими за сравнительные пустяки, лишенцами, кулаками, середняками и т.п.

Мы пришли к глубокому убеждению в том, что если бы это положение продолжалось еще более или менее продолжительное время, гибель физическая этих людей была бы неминуема.

Между тем, эти адские условия, как нарочно созданные для физического истребления этих людей, далеко еще несравнимы с той кошмарной действительностью, которую каким-то образом часть этих людей перенесла и которая унесла в могилу, по приблизительному подсчету, более ста человек в продолжении небольшого времени».

Любовь Николаевна Кошелева, 1919 года рождения:
«Папа перешел в детдом у Белого Яра бухгалтером работать. Большой детдом был. Только в дошкольном отделении было более 100 детей... Я пошла работать в детдом воспитательницей. В 1937 году, 22 декабря папу арестовали. Нас всех с работы повыгоняли… Приехали комсомольцы… Вместе с папой забрали 12 человек... Увозили на четверых подводах по три человека и возчик. Посылку отцу в КПЗ г. Колпашева посылали мы, вернулась с подписью: «Адресат выбыл в неизвестном направлении».

Таисия Михайловна Чокарева, 1918 года рождения, ханты:
«В 1937 году замуж вышла, в Амбарах жила. Забрали тогда Барышева Михаила — брата мужа, Тычинского Прокопия Андреевича, потом — Жданова. С нашей деревни дядю нашего забрали… Как врагов народа. Так и не вернулись».

Панова Мария Степановна, 1924 года рождения:
«В 1937-м моих двух братьев и дядю взяли. Дядя, Николай Иванович Перемитин, 10 лет отсидел, а два братика погибли».

А. Спраговский (бывший старший следователь УКГБ по Томской области):
«В период с 1955 по 1960 год я занимался пересмотром архивно-следственных дел на осужденных внесудебными органами. Не вдаваясь в существо всех этих дел, определенно могу утверждать, что 99% проверенных дел были грубо сфальсифицированы бывшими работниками Томского и Нарымского отделов НКВД».

Василий Яковлевич Бирюков:
«НКВД приехали отца забирать, а его дома не было, в тайге был. Забрали в ту ночь трех братьев Полонских, двух братьев Титовых. Жена Антона Полонского помешалась... Потом Лариона и Антона Лукиных забрали… Лапко Адольф Александрович, поляк, тоже с ними был. Везли на барже, набили битком. Несколько человек не вошли в баржу, их отпустили по домам. Уцелели. А с баржи никто не вернулся».

Надежда Михайловна Воронцова:
«В 1937 году у нас многих забрали: Смертиных, Шуре было 19 лет, а Коле — 21 год, и — с концом, Ходарева Гошу (Георгия Сергеевича), 18 лет, забрали, много забрали… детдом был посередине между Белым Яром и Луговым… Директора детдома, немец был, тоже забрали».

А. Спраговский (бывший старший следователь УКГБ по Томской области):
«В городе Колпашево, как показал один из исполнителей Караваев Сергей, была создана специальная бригада. Для поддержания их боевого духа постоянно давался спирт. Рядом со зданием Окротдела НКВД была большая площадка, обнесенная высоким забором, там была вырыта яма, куда можно было подойти по специально устроенному трапу. В момент расстрела исполнители находились в укрытии, а при подходе арестованного к определенному месту раздавался выстрел, и он сваливался в яму.

В целях экономии патронов была внедрена система удушения петлей с применением мыла. Вот один из эпизодов того времени... Будучи пьяными, исполнители решили поглумиться над молодой возлюбленной парой, оказавшейся приговоренной к расстрелу. Под предлогом сохранения жизни им предложили совершить половой акт со связанными руками на глазах у исполнителей. Молодой человек выполнил волю своих повелителей, и в этот момент были накинуты и затянуты петли на обе жертвы».

С.П. Карпов (1912 года рождения, бывший работник НКВД, не судим):
«Я попал в Нарымскую группу и приехал в Колпашево примерно 30 мая 1937 года. Я был еще прикомандирован в Колпашевское НКВД как курсант-практикант, в штат НКВД не входил. ... В мои обязанности в этот период входило производить аресты по ордерам. На аресты ходили, как правило, три человека с понятыми... В ордере указывались только фамилия, имя, отчество, адрес. Ордера были санкционированы прокурором. Наша задача была доставить арестованного в отдел. Во время ареста производили обыски (главное, искали оружие). Что было дальше с арестованными, я не знаю. Работу с ними производили следователи. О том, что во внутренней тюрьме производили расстрелы, то есть приводили приговор в исполнение, я знал от исполнителей, сам при этом не присутствовал».

[На самом деле Карпов некоторое время исполнял обязанности начальника НКВД Нарымского округа — InLiberty]

А. Спраговский (Бывший старший следователь УКГБ по Томской области):
«Из непосредственных участников событий 1937–1938 годов в селе Петропавлове Томского района проживает Карпов Сафрон Петрович. Это активный фальсификатор тех дел и должен знать все обстоятельства, связанные с репрессиями в г. Колпашево.

В свое время я предъявил сфабрикованное им дело ему для объяснений, и он, не отрицая своей причастности, пояснил, что действовал по указанию сверху с учетом той политической обстановки. В таком же плане давали показания бывшие фальсификаторы Доценко, Горбенко, Салтыманов, Печенкин и другие, которых приходилось допрашивать в связи с пересмотром целого ряда дел того периода».

Н.Г. Снегирев, работник радиотехнического заводе в Томске:
«Летом 1968 года я учился на пятом курсе. В составе областного студенческого строительного отряда, в количестве пятидесяти человек, мы поехали на стройку в Колпашево. Строили общежитие для медицинского училища. Материалом для общежития служил стройматериал из разобранных нами двух зданий. Одно - на пристани двухэтажное здание, когда-то принадлежало какому-то купцу. Другое ... было здание НКВД. <...>

Когда мы закончили разбирать верхний этаж здания НКВД, где-то в июле месяце появилось пять человек на территории, огороженной рядом со зданием НКВД. Парни были все в спортивных костюмах, все имели атлетический вид. Была у них бурильная установка на шасси от трактора «Беларусь». ... Бурили в шахматном порядке, скважины были на расстоянии между центрами ориентировочно 90 сантиметров. Работали они в резиновых перчатках. По выходу бура из земли отводили бур в сторону и лопаточками убирали кости в плетеную корзину. В пробуренную скважину засыпали из фанерных бочек какой-то гранулированный порошок и заливали из цистерны водой. <...>

Меринов Борис Ефимович (1914 года рождения. Был старшим оперативником в Колпашево с 22 ноября 1937-го по август 1942 года):
«При мне приводили этапы по 40–50 человек из других мест, обратно никого не уводили. Хоронили расстрелянных во дворе КПЗ... Фамилии оперативных работников: Остравлянчик, Терентьев — зам. нач. НКВД, Карпов Сафрон Петрович, нач. СО, Мелкозеров, Капарулин, Демкин, Шипулин Павел, Гришин (на Украине живет)... В 1965 году ко мне обращались из КГБ показать места захоронений на территории КПЗ, что я и сделал. Они говорили, что для эксгумации трупов…

Н.Г. Снегирев, работник радиотехнического заводе в Томске:
«… один из наших студентов (по-моему, Борис <Манцев>), прикинувшись простаком, подошел к ним и стал расспрашивать, чем занимаетесь, что делаете. Они представились геологами, обследовавшими берег Оби. На другой день после этого командир отряда Гальцев Владимир Григорьевич был вызван в городской комитет партии, где ему было предложено огородить забором ту часть, где работали эти «геологи». Нам пришлось из горбыля сделать забор, за что мы получили деньги в сумме восемьдесят рублей. Я тогда понял, что эти «геологи» уничтожали тогда захоронения расстрелянных в НКВД,

<...>

Когда эти «геологи» закончили работу, через несколько дней прошел обильный дождь. На поверхности почвы оголились человеческие кости и предметы одежды, пуговицы. Нашли женскую гребенку коричневого цвета и гребешок двусторонний из бычьего рога. Кости показывали своему врачу, он сказал, что человеческие».

ЧАСТЬ ВТОРАЯ. ДЕМОНСТРАЦИЯ

Черепанов Владимир Петрович, капитан теплохода ОТ-2010:
«В первых числах мая 1979 года меня пригласили в кабинет к начальнику порта. В кабинете сидели два товарища: полковник Николай Иванович и капитан КГБ. «Не пугайтесь, — сказал полковник. — Нас интересуют качества вашего теплохода. Можете винтами мыть берег?» Я сказал: «Не приходилось».

Иванов Ким Михайлович (04.01.1931 рождения, в 1979 году — начальник УКГБ по Томской области):
«После первомайской демонстрации мне позвонил начальник городского отдела КГБ города Колпашево товарищ Копейко В.Н. и сообщил, что на правом берегу реки Оби, в черте города, произошло обрушение берега вследствие подмыва его рекой и обнажилось какое-то захоронение».

Макоед Лилия Андреевна (жительница Колпашево, проживает рядом с обнаруженным захоронением по ул. Дзержинского):
«Я поглядела в окно, что-то люди столпились около яра, я тогда вышла, а там внизу был Колесников Володя. Он около яра собирал пульки, тут же стоял его отец. Володя поднялся и говорит: «Ты посмотри, папа, люди были стреляны в затылок». Даже в маленьких головках тоже были пульки. Он набрал пулек и показывает в ладошке… Были маленькие детские головки и валеночки небольшие — ребенку, может, три-четыре года...»

Колесников Владимир Александрович (житель Колпашево 1949 года рождения):
«Был слой как бы известки, слой трупов, снова слой извести… Мы сами разбирали и вытаскивали. Интересно же было — откуда это люди-то… Один труп мы вытащили. Кожа на нем сохранилась и чирки, сапоги. Еще пытались вытащить ногу оттуда. Запаха не было никакого. Они были как бы сплющены, толщина грудной клетки сантиметров десять, а черепа все целы были… »

Агафья Михайловна Горовцева-Горнская, жительница Колпашево:
«В 39–40-х годах я ходила на работу мимо этого дома и двух овощехранилищ, из которых видны были вентиляционные трубы. По предположению народа, эти овощехранилища были забиты мертвыми. Здание НКВД давно снесла природа и раскрыла неслыханные преступления наших органов НКВД. Итак, люди шли с демонстрации и увидели жуткую картину. Жертвы плыли вниз по течению Оби. Весть быстро распространилась по городу».

Бортников Александр Иванович, с 1962 по 1968 годы — 1-й секретарь горкома в Колпашеве, с 1968 по 1988-й — секретарь обкома КПСС:
«Мне передали, что меня просил зайти к себе Лигачев. Лигачев отправил меня вместе с Ивановым в Колпашево. Он сказал, что в Колпашеве вскрылось захоронение дезертиров, расстрелянных в 40-х гг».

В.Г. Фаст, руководитель томского общества «Мемориал» (по рассказам 1979 года):
«А у забора люди не расходятся. Женщины причитают: «Здесь мой муж, здесь мой отец, здесь мой...» Через забор летят цветы. Учительница-пенсионерка устанавливает у забора хрустальную вазу с конфетами: «Помяните отца моего...» Солдатам она наказывает вазу не трогать. День ваза стоит, ночью исчезает».

Н.В. Панфилов (бывший эксперт-криминалист колпашевского ГОВД):
«Со слов бывшего начальника охраны общественного порядка Куксенко Ю.М., ныне покойного, я узнал, что в месте захоронения было вымыто около полутора тысяч трупов. Он в то время занимался организацией групп, дежуривших на реке и по берегу».

Агафья Михайловна Горовцева-Горнская, жительница Колпашево:
«Когда я пришла назавтра, это место было огорожено высоким забором... Тут же были и знакомые руководители организаций, и один (Пугачев Алексей Семенович) рассказал мне: весь актив собрали в горкоме КПСС, где первый секретарь Шутов (имя, отчество не помню) выступил и сказал, что во избежание всяких кривотолков он решил поставить в известность население, что это не жертвы сталинизма 37–38 годов, а расстрелянные в военное время дезертиры. Вот так!

А.С. Пугачев говорил, что все сидели опустив глаза: стыдно было за секретаря...»

Бортников Александр Иванович, с 1962 по 1968 годы — 1-й секретарь горкома в Колпашеве, с 1968 по 1988-й — секретарь обкома КПСС:
«2 мая я вылетел с Ивановым. Встретился с Шутовым, первым секретарем. Территория была огорожена. Иванов нашел план тюрьмы, но захоронения не обозначены. Геологи бурили и оконтуривали».

Я.И. Якоби (из письма в томского отделение «Мемориала»):
«Назавтра, говорят, милиция поставила охрану. Но желающие, пожилого возраста, все подходили и подходили, чтобы отдать свою дань последнюю. Милиция оградила могилу колючей проволокой, но и это не помогло. Тогда солдат выставила местная власть. После этого пришел бульдозер и, что можно было, столкнул и заровнял. ...Местную власть заставили пустить слух, что это расстрелянные дезертиры во время Отечественной войны. Но люди прекрасно знали, что В Колпашеве дезертиров не расстреливали».

А.Н. Лепешкин, бывший начальник ГОВД г. Колпашево:
«Мне Бортниковым было дано указание подготовить пять команд, <так как> могут поплыть трупы. Их нужно топить. Я поясняю, что не собирать и производить захоронение, а именно топить».

B.C. Бурков, сотрудник колпашевского ГОВД, начальник отделения пожарной охраны:
«Было сформировано три или четыре экипажа по три человека в каждой лодке. Со мной тоже было два человека. Кто-то из работников милиции <...> нам выдал черные резиновые перчатки, моток проволоки медной у него был. По его указанию, все эти экипажи спустились на лодках на «Вторчермет», где набрали металлических <болванок> весом от 5 до 10 кг и загрузили в лодку и оттуда поднялись к яру, где ранее располагался НКВД.

...Из яра стали выныривать, как поплавки, трупы. Сотрудник <КГБ> дал команду подъехать к любому трупу. Я подъезжал, он накидывал петлю, цеплял за лодку и выезжал на фарватер. Там труп опускали, привешивали к трупу металлическую болванку и так топили...»

Черепанов Владимир Петрович, капитан теплохода ОТ-2010:
«...11 мая мы пришли в Колпашево. За ночь решили ликвидировать это кладбище. На берегу уже был устроен забор. Вкопали мощный столб (мертвяк), за который можно было завести трос. Течение реки было сильное, нас снесло, и тросом повалило забор. На берегу изготовили новый забор из щитов. За день продумали план. Совещание проходило в ресторане «Обь»...

На следующий день подошел теплоход ОТ-375 (капитан Мясин) и тросом поддерживал наш теплоход перпендикулярно берегу реки (течению реки). Начали мыть.

Отбойной волной от винтов начали мыть берег. Мыли часа два. Сначала падали кости. В срезе яра была одна яма-захоронение. Когда содержимое ямы обвалилось, проявились темные прямоугольники. Я сказал: «Будут еще». Николай Иванович сказал: «Будем работать».

Трупы из ямы стали падать в воду. Мерзлый верхний слой земли обваливался большими глыбами по мере размывания нижнего талого слоя грунта. Мыли с 11 по 15 мая. Было много ям. Трупы были целые, разной величины. Видел на трупах розово-белое белье. Трупы плавали. Кагэбешники фотографировали. За время работы на палубе никого не было. Нам запретили выходить на радиосвязь. Полковник постоянно переговаривался с берегом по очень миниатюрной (ее не было заметно) радиостанции. Кроме трупов из берега вымывались срубы. В это время на берегу бурили скважины, искали необнаруженные захоронения. Количество ям назвать не могу. Мыли круглосуточно. Теплоход почти весь ушел в берег (образовалась бухта)».

ЧАСТЬ ТРЕТЬЯ. «СВЯТАЯ ЗАДАЧА»

Р.Р. Вайсбеккер, водитель колпашевского РТП:
«Летом 1979 года, время точно не помню, мы возвращались на теплоходе из рейса и увидели, что на берегу выше пристани, где раньше находилась старая милиция, стояли два теплохода. Один «двухтысячник», другой «тысячник», №835 или 845. Они моторами вымывали берег. <...>

Через некоторое время наша «Заря» стояла на причале. Я находился на корме. В это время я увидел, что мимо «Зари» проплывает труп. Он плыл так близко, что его можно было достать рукой. Из любопытства мы решили вытащить труп на палубу. На трупе была одежда, но когда я взялся за нее, то она стала расползаться и проходила между пальцами, как воздух. Тогда мы вытащили труп багром. Это был труп мужчины лет 40–45. Внешний вид его хорошо сохранился, как будто он умер недавно, <на лице> была щетина, но тело было, как каменное. Одет он был в <белое> нижнее белье: кальсоны, рубашку. Тело было чистое, но на голове <был> слой извести... Минут через десять после того, как мы вытащили труп, к нам прибежали работавший в то время начальником речпорта Никоненко, капитан Кононов и работник КГБ, фамилию его не знаю. После этого все произошло быстро. Мы запустили двигатель и вышли на середину реки. Кононов предложил мне быстро спихнуть труп в реку и причалить к берегу. Я отказался. Кононов был раздражен, видимо, ему попало за то, что мы выловили труп. Затем кто-то столкнул труп в воду, кто это был — я не помню. К трупу ничего не привязывали, и он, по-видимому, так <и> уплыл».

С.Г. Зяблицкий, пенсионер (репрессирован дядя — Павел Иванович Зяблицкий (из материалов уголовного дела):
«… Я прошу признать меня потерпевшим по данному делу, так как мне причинен моральный ущерб, я являюсь близким родственником погибшего и заинтересован в объективном расследовании дела. Я заостряю внимание следователя на таком факте, что мой дядя был арестован в феврале 1938 года, расстрелян в г. Колпашево в апреле месяце, определением №12-22 от 2.10.1957 реабилитирован, а весной 79-го было обнаружено захоронение с репрессированными гражданами и уничтожается таким варварским образом. Это есть глумление над прахом и могилой невинно расстрелянных».

Черепанов Владимир Петрович, капитан теплохода ОТ-2010:
«Колпашевский горисполком оформлял аренду нашего теплохода. Запах был ужасный, на пожелаешь врагу. Мы люди подневольные, делали, что прикажут. Топлива сожгли 60 тонн. Полковник заметил, что у нас нет мяса. На следующий день мяса привезли, и кушали мы весь период работы очень хорошо. Закончили дело и пошли в Томск на ремонт. Из-за работы на песке подносились втулки валов.

В Томске меня повезли в КГБ на черной «Волге». Страх у меня был. На Кирова завели в кабинет к полковнику, затем повели к комиссару. От имени Ю.В. Андропова вынесли благодарность и подарили приемник «Томь», сказав, что фирма у них небогатая. Механику — часы, штурману — часы, мотористам — приемник «Альпинист», женщинам — по 20 рублей. Советовали по-меньше распространяться, но народ-то видел».

Вальтер Эрнст Альбертович, зам. начальника Колпашевского ГОВД:
«… До глубокой осени мы выезжали на трупы якобы утопленников, но обнаруживали, что это из яра. Признаки: плоский труп, пулевое отверстие в затылке и следы давности не одного десятка лет. На месте обнаружения закапывали».

Протокол допроса Иванова Кима Михайловича, начальника Управления КГБ СССР по Томской области:

«Вопрос: Кем и почему было решено уничтожить это захоронение?

Ответ: Решение принималось совместно как городскими властями, так и партийными органами, КГБ и милицией, а также органами прокуратуры. Единолично никаких распоряжений никто не давал.<...>

Вопрос: Кого из руководящих работников ЦК КПСС и КГБ ставили в известность об обнаружении захоронения?

Ответ: Никого из работников ЦК КПСС я в известность об этом захоронении не ставил.

Вопрос: Какова роль Лигачева Е.К. в уничтожении захоронения?

Ответ: Лигачев к данной ситуации не имел никакого отношения, да и не мог иметь, так как в мае 1979 года находился в отпуске».

Протокол допроса Лигачева Е.К., 19 ноября 1990 года:
«После первого (же) сообщения я тут же позвонил в ЦК товарищу Суслову с тем, чтобы сообщить о случившемся. У меня все-таки после первой же информации Иванова сложилось впечатление, что это не рядовой случай... В тот же день состоялся мой разговор с председателем КГБ Ю.В. Андроповым».

<...>

«На вопрос, почему не было произведено перезахоронение трупов, могу ответить так: в то время в стране был период свертывания реабилитационного процесса и не могло быть даже речи о предании гласности случившемуся. По сложившемуся тогда порядку такие мероприятия старались осуществить без привлечения общественного внимания... Теперь по прошествии лет и таком резком изменении нашего общественного сознания, когда многие вещи, проблемы стали пониматься совершенно по-другому, конечно же никто так не поступил бы с захоронением».

В.П. Павнин, милиционер-водитель колпашевского ГОВД:
<...> «Я бывал на этом месте в 1984 году, это было в начале лета. <...>

Ребятишки натаскали гору костей <где-то> с один кубический метр, так их сложили горкой. <...> у одного парнишки в возрасте 10–11 лет на палке человеческий череп. Я подъехал к ним. В черепе увидел круглое отверстие в затылке — как от пули — и я забрал его у них… Ребятишки рассказали, что нашли его на берегу, где размывали раньше захоронение... Я этот забрал у них череп и хранил у себя».

Егор Лигачев, «Предостережение»:
«Меня огорчало, более того, глубоко угнетало другое: в борьбе за власть оппоненты пытаются разыграть даже такую карту, как святая для меня задача увековечения памяти жертв незаконных репрессий... По настоянию видных лжедемократов колпашевской историей занялась Прокуратура Российской Федерации. Допросы, очные ставки… В сентябре 1992 года я получил письменное сообщение из прокуратуры о том, что уголовное дело о сокрытии колпашевского захоронения прекращено из-за отсутствия в чьих-либо действиях состава преступления».

Источники:
1. Запецкий В.М. Колпашевский яр. — Новосибирск: Сибир.кн., 1992, — С. 103–124.

2. Ханевич В., Юшковский В., Львова М. Колпашевский Яр // Каменный мост: лит.-худож. альманах / (ред.кол.: В.Костин (гл.ред.) и др.). — Томск, 2004. — С. 384–399. — Воспоминания участников событий в 1979 года в городе Колпашево.

3. Фаст В.Г. Нарымские «дезертиры» и дезертиры. Открытое письмо // Летопись террора: Рукописный журнал исторической секции Томского историко-просветительского общества «Мемориал». Вып. 2. — Томск, 1989. — С.20–66.

4. Записка Остренко и А. Е. Емеца начальнику Краевого управления ИТУ И.С. Корзилову и тов. Бронецкому. 15 мая 1932. — Государственный архив Новосибирской области(ГАНО). Ф.Р–47. Оп.5. Д.162. ЛЛ.30–32. Опубликовано в блоге: http://corporatelie.livejournal.com/76868.html

5. Спраговский А. Люди должны знать об этом. — Свидетельство на сайте красноярского общества «Мемориал». — http://www.memorial.krsk.ru/index1.htm

6. Лигачев Е.К. Предостережение. — Газета «Правда», М. — 1999.

Перабудова таксама была вынікам, з аднога боку, зношанасьці сістэмы – нас у школках вучылі, што рабаўласьніцкі строй прайграў з-за сваёй малаэфектыўнасьці. Пастухам таксама патрэбна пуга. І так атрымваецца дэфіцыт і пугаў, не кажучы ўжо пра пернікі. Пастухі з савецкага калхоза вырашылі перабудавацца, бо найважнейшыя з іх жылі горай, ніж які просты рабацяга з “Форда”. Гэтых найважнейшых сябры па Цэка маглі ў адно імгненьне скінуць на самае дно савецкага калхоза. І тое быў вялікі прагрэс і крок да чалавечнасьці – што пакідалі жыць.
Таму – як вам, пан Севярынец, раптам дастанецца ўлада і для чаго – вельмі важна. Што вы зрабілі, як палітык – акром таго, што публічна процістаялі і казалі пра Бога, я не ведаю..
Пра Украіну таксама трэба іншыя словы падабраць, ніж “калі адхаркалася крывёю”.
Апошнія падзеі праяснілі ролю групы, якая зрабіла стаўку на Майдан, менавіта пераследуючы свае карысьлівыя мэты. Гэтая група наняла прафесінага рэйдара і рабіла апошні год і робіць зараз усё, каб нарэшце атрымаць уладу. Але яе амаральнасьць можа забрудзіць нацыянальную украінскую ідэю. Толькі вялікая любоў украінцаў да сваёй Радзімы пакуль беражэ Украіну.
Свайго рода рэйдарства адбываецца і адносна Расеі. Крым – гэта пастка для пуцінскай Расеі. Прыродная такая пастка, ці рукатворная?
Тыя хто карыстаюцца тэрмінам “праваслаўны фашызм” маюць тую ж рацыю, як і вы, дарэчы.
Народ трэба гуртаваць – інакш такая вялізная краіна, як Расея, разваліцца. Яна абавязкова павінна была эвалюцыйна транфармавацца – калі б народы і грамадствы на месцах пачалі спрабаваць кіраваць сваім жыцьцё. Але ж не – тэлехунта працуе на распад і усё сапраўды ідзе да распаду і мутнай вады, ад якой Беларусі трэба ставіць заслоны. І электрастанцыі, калі можна. Ціхенька з віктарынамі сядзіцца за высокім мурам. Зрэшты, заслугу свядомых у існаваньні Беларусі, як суверэннай дзяржавы, пераацаніць нельга.
Няўжо дагэтуль няма сярод чыноўнікаў патрыётаў, а ёсьць толькі засланцы рэйдараў?
А пакаяцца цэлай Беларусі – гэта ведаеце, магчыма, што? - Суд у Менску над бальшавізмам і з’яднаньне Хрысціянства – таксама тут. Вось гэта і пакаяньне, і малітва былі б..


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 09 ноя 2015, 20:37 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 19 дек 2013, 18:53
Сообщения: 1395
Процесс пошёл :co_ol:



Я, когда всё это сегодня по телеку слушала, только и могла произнести: "Что происходит?"


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 11 ноя 2015, 16:01 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
30-гадовы праграміст выдаў кнігу пра народныя назвы зорак
Цитата:
Складзеныя Цімафеем Авіліным карты найменьняў розных зорак і сузор’яў паказваюць генэтычныя паралелі паміж этнасамі. Напрыклад, Плеяды ў частцы Беларусі, як і ў балцкіх краінах, называюць «сітам».
А вось на заходнім Палесьсі Плеяды больш вядомыя як «курачкі». Гэтая назва тыповая для заходнеэўрапейскіх краінаў, Балканаў і нават Паўночнай Афрыкі.
«Поўдзень Беларусі мае вельмі моцныя сувязі з Балканамі, — кажа Авілін. — Палескія ўяўленьні пра Млечны Шлях як пра рассыпаную салому — гэта адны з балканскіх ўяўленьняў. А ў нас ёсьць такія фіксацыі».
Або, да прыкладу, у Заходняй Беларусі прасочваецца польска-каталіцкі ўплыў у тлумачэньні плямаў на Сонцы. Так, згодна з адным паданьнем, плямы — гэта пан Твардоўскі, які сядзіць на месяцы й хавае чарцей. Гэты матыў характэрны пераважна для польскай традыцыі і для заходніх беларускіх раёнаў.

Изображение


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 15 ноя 2015, 09:53 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
И какую же такую особую политику проводит «всенародноизбранный»? Ничего такого он не проводит. В РБ не едут потому что (1) нищая страна, нет денег, пособий и (2) потому что в РБ вовсю процветает бытовая нетерпимость к иноверцам, особенно к муслимам.

Хто такія муслімы, я даведалася на Браме.. Раней ведала толькі пра Мусліма Магамаева.
У Беларусі няма бытавой нецярпімасьці да іншаверцаў. Няма і не было. Яе праводзілі толькі носьбіты прапаганды - расейскай і савецкай. І тыя і другія для тутэйшых былі акупантамі - па духу і сутнасьці. Зараз асабліва актыўнічаюць "прафесійныя рускія", да якіх я не залічваю брамчан, бо кожны мае права на свой бзік і хай сам сабе адкажа - адкуль ногі ў ягонага бзіка растуць. Ну і гэта ж яшчэ савецкая спадчына кіслароду пазбаўляе, што можа выклікаць толькі спачуваньне.
Дарэчы, ніякі габрэй не мае казаць, што на тутэйшай зямлі была нецярпімасць менавіта да іх, бо габрэі размножыліся ў Рэчы і РІ у вялікай колькасці - як і ва ўсёй хрысціянскай цывілізацыі - захоўваючы пэўную адзінакроўнасьць - у адрознасьці ад мусульман, якія, як і хрысціяне, складаліся са шматлікіх народаў. І складаюцца зараз.
Вунь чалавек дзівіцца:
Цитата:
Augur Вчера в 14:55
"… Выбрали его надо полагать теже муслики, которые тока и ждут пособий и халявы"
"… по причине того, что как бы ненароком не обидеть муслимов с их обостренным чувством их муслимного достоинства…"
оО! — Так кроме руссофобии на нашем вольном форуме еще и исламофобия (тюркофобия, монголофобия, арабофобия) процветает..? Интересно, интересно… А как же к таким решительным репликам белых крестоносных парней относится наш уважаемый Курбанбек? Мне казалось, что киргизы — преимущественно традиционно мусульманский народ…

Парні белатварыя, мо, але не крыжаносцы, дакладна. Серпамолатаносцы - і звязда на лбе гарыць.. Але і гэта - кляймо савецкага дзяцінства і жалезнай заслоны ў выглядзе беларускай абмежаванасьці ў сродках для падарожжаў. Не вінаватыя яны.. Вунь, аказваецца, "bela" - "бяда" па-турэцку.. :sh_ok:
Брама ўвесь час падсоўвае ггг.. геніяльнасьці. Нельга вытрываць. :ny_tik:
Цитата:
Только что
А белоруссы — это не гибридный народ? Либеральная интеллигенция, польское меньшинство, потомки шляхичей — всего числом около 20% смотрят на Запад — Польшу и Литву. Остальные, кои православные, русское меньшинство — делают тоже — но только в Восточном направлении. Вообще, у Беларуси неправильный герб — нужно что-то типа двухглавого орла. Только головы у него должны быть разные — правая — типа как у хищника, нормального размера, и левая — маленькая, куринная…

мядзьведь, дарэчы, герб Жамойці.. У ожэла бялага таксама галава не распалавіненая..


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 17 ноя 2015, 18:43 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 01 сен 2010, 22:17
Сообщения: 4680
аліна писал(а):
Хто такія муслімы, я даведалася на Браме..

зачётно обвинили Браму :-) ну хоть проявили гражданскую активность, сообщили куда следует?

Цитата:
У Беларусі няма бытавой нецярпімасьці да іншаверцаў. Няма і не было.

"Мы, беларусы - мiрныя людзi"(с) ;;-)))


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 17 ноя 2015, 19:17 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Obyvatel писал(а):
аліна писал(а):
Хто такія муслімы, я даведалася на Браме..

зачётно обвинили Браму :-) ну хоть проявили гражданскую активность, сообщили куда следует?

Цитата:
У Беларусі няма бытавой нецярпімасьці да іншаверцаў. Няма і не было.

"Мы, беларусы - мiрныя людзi"(с) ;;-)))

смех без прычыны, але хоць карысна - на здароўе


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 17 ноя 2015, 19:35 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 31 авг 2010, 13:18
Сообщения: 5495
Да, нет, Алина, в Беларуси, к сожалению, нетерпимости к иноверцам до фига. Их, конечно, не стреляют на улицах, не ущемляют на работе, хотяя, были случаи, когда неправильная национальность могла стать препятствием для повышения на работе, но на бытовом уровне полно. А когда спрашиваешь, ну, а что они тебе такого сделали, что ты так на них злишься, в ответ, как правило, неопределенное: а чо они?

_________________
Изображение


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 17 ноя 2015, 19:45 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
ludmila_ch писал(а):
Да, нет, Алина, в Беларуси, к сожалению, нетерпимости к иноверцам до фига. Их, конечно, не стреляют на улицах, не ущемляют на работе, хотяя, были случаи, когда неправильная национальность могла стать препятствием для повышения на работе, но на бытовом уровне полно. А когда спрашиваешь, ну, а что они тебе такого сделали, что ты так на них злишься, в ответ, как правило, неопределенное: а чо они?

а я ні сустракалася з ёю :nez-nayu:
і шо такое "інаверцы" для савецкага чалавечка?
А на рабоце - так, ад праваслаўных камуністаў давялося і зазнаць нецярпімасці.. :-):


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 18 ноя 2015, 16:55 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Изображение
Цитата:
Трэ’ было даць людзям самім выказацца, разважыць, што яны хочуць бачыць на сценцы за акном.

Ведама ж, бярозку. І тады мастак намаляваў бы аголеную гімнастку..гы-гы

http://nn.by/?c=ar&i=159994


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 18 ноя 2015, 19:43 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 31 авг 2010, 13:18
Сообщения: 5495
аліна писал(а):
Цитата:
Трэ’ было даць людзям самім выказацца, разважыць, што яны хочуць бачыць на сценцы за акном.

Ведама ж, бярозку. І тады мастак намаляваў бы аголеную гімнастку..гы-гы

http://nn.by/?c=ar&i=159994


Жалко, если закрасят.

_________________
Изображение


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 22 ноя 2015, 21:40 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 31 авг 2010, 12:47
Сообщения: 2542
Siarhej Chareūski
Цитата:
78 гадоў таму, у ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 году, у менскай турме НКУС былі расстраляныя больш за 100 прадстаўнікоў інтэлектуальнай эліты Беларусі - літаратары, дзяржаўныя дзеячы і навукоўцы. Падобнага не ведае гісторыя ніякае іншае эўрапейскае краіны. Памагатыя крамлёўскіх людажэраў расстралялі іх у гонар Дня камсамолу. Гэта адначасна былі 22 літаратары -- Алесь Дудар, Міхась Чарот, Платон Галавач, Міхась Зарэцкі, Янка Нёманскі, Валеры Маракоў, Юлій Таўбін, Анатоль Вольны, Васіль Каваль, Тодар Кляшторны, Масей Кульбак, Юрка Лявонны ды іншыя, наркамы асьветы і юстыцыі БССР Аляксандр Чарнушэвіч і Максім Ляўкоў, рэктар БДУ Ананій Дзьякаў, загадчык кафедры Віцебскага ветэрынарнага інстытута Якаў Сандамірскі, начальнік Вышэйшай школы Наркамата асьветы Вадзім Башкевіч ды інш.... На наступны дзень забілі прафесара Віцебскага ветэрынарнага інстытута Івана Троіцкага, пробашча касьцёла з Чавусаў Паўла Казюнаса, праваслаўнага сьвятара Аляксандра Раеўскага і яшчэ 32 чалавек. Толькі за тры восеньскія месяцы ў 1937-м органы забілі больш за 600 грамадзкіх, культурных, рэлігійных дзеячаў Беларусі, а ў перыяд са жніўня 1937 па сьнежань 1938 -- звыш 10 тысяч чалавек! Ніводзін пэрыяд эўрапейскай гісторыі не дараўнаецца з гэткімі стратамі інтэлектуальных элітаў. Менавіта ў той эпосе, калі на загад Масквы вынішчалася ў Беларусі ўсё вартае ўвагі -- карані многіх нашых цяперашніх бедаў. У гэткі спосаб нам прышчаплялі расейшчыну й змушалі цурацца ўсяго свайго, беларускага.Дзіва ня тое, у якім стане сёньня нашая нацыя, а дзіва наогул тое, што Беларусь жыве...


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 23 ноя 2015, 07:01 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Андрусь Горват:
Цитата:
— Дзядзька Валодзя. Я не ўмею размаўляць па-­барусканску. Але я навучуся. Я ўжо ведаю, што малатком — гэта малаткэм. Я не ўмею працаваць тым малаткэм. Але таксама навучуся. Вы толькі пацярпіце. Вы, скажу, майстар ад Бога. А я, таксама скажу, маю падвешаны язык і ўменне прадаваць электрачайнікі. Давайце мы разам зробім што­небудзь патрэбнае. Напрыклад, таўкачыкі для бульбы. Давайце, скажу, выражам на іх арнаменты і будзем у трэндзе. А калі не будзем у трэндзе, то будзе трындзец мне.

А ён мне такі:

— Андрэйка, што ты там бармочаш? Чаго ты хочаш?

А я яму такі:

— Хачу рабіць простыя рэчы.

А ён мне такі:

— То йдзі і зрабі таўкачык для бульбы.

А я яму такі:

— Дык давайце разам зробім.

А ён мне такі:

— Так бы адразу і сказаў. А то — бэ­мэ. Хочаш — рабі. Не хочаш — не рабі. Усё ж проста. Павывучваюцца ў сваіх універсітэтах, а два словы звязаць не могуць


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 23 ноя 2015, 20:13 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 31 авг 2010, 13:18
Сообщения: 5495
О, Алина, какой бриллиант Вы нашли!
Я начальные части читала, спасибо, что дали ссылку на продолжение.

_________________
Изображение


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 28 ноя 2015, 21:39 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Аналитика из лопухов
Цитата:
Как мы все оказались в этом дерьме, по своей ли воле? Мы оказались в опасной близости от ядерного апокалипсиса по вине московских правящих кругов, точнее по вине корпорации КГБ в Кремле, они же жулики, бандиты и воры. Второй президентский срок Путина в России проходит под знаком попыток силового восстановления СССР

Цитата:
Тут следует сделать небольшое лирическо-философическое отступление. Оно состоит в следующем: БОГ «наградил» белорусов, украинцев, прибалтов соседством с москалями.

Маскалі.. Што гэта значыць сёньня з вуснаў аналітыка? Нехта жулік, бандыт - безумоўна, але ў лапухах ніколі не было прыбрана. Вуліцы чыстыя, але помнікі вашай муміі, маскалі, стаяць усюды. Ды і што такое лапухі? Проста запрашэньне - мы тут нічога не сеялі, не садзілі і не адгароджваліся, і нават не рАдзілі нічога.. Лапухоў вось нагадавалі.. Мяккія лапушкі.

Піша Андрэй Горват: Як прапіць сваю хату і сваю краіну
Цитата:
І не шукайце іншых прычынаў. Беларусы п’юць, каб ад праўды збегчы. Ад праўдзівых сябе

Мне ўвесь час здаецца, што беларусы не могуць працьверазець ад саўка таксама па гэтай прычыне. Але гэта занадта наіўна з майго боку - так думаць.

сюды ж "100 словаў":
Сабакі і прагрэс
Цитата:
Прыгарадная вёска пры шашы Магілёў-Менск. Пасьля рэканструкцыі дарогі некалькі год таму тут зьявіўся падземны пераход. Апошнім часам заўважаю, што ім стала карыстаюцца... мясцовыя сабакі. Упэўнена і днём, і ноччу ходзяць туды-сюды па сваіх сабачых справах на абодва бакі.

У катоў, пэўна, сваё меркаваньне пра бясьпеку і дэфіцыт часу, таму калі-нікалі яны трапляюць пад колы машын.

А людзі? Некаторыя вяскоўцы, як і каты, таксама лезуць праз дарожныя бар’еры, мяркуючы, што эканомяць час і сілы.

Вось і думай цяпер, хто больш успрымальны да прагрэсу — тутэйшыя дварнякі ці выбарцы-абарыгены, што больш за 20 год не мяняюць свае палітычныя і жыцьцёвыя пуцявіны.

Васіль Аўраменка


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 30 ноя 2015, 09:05 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Арсеній Яценюк
Цитата:
Під час Голодомору ми гинули, тому що були українцями. Сьогодні ми здатні вижити, тому що ми є і будемо українцями. Як один сильний народ. Без внутрішніх чвар. Без пустопорожності. Без легкодухості. «Я – причетний до долі держави», - ці слова повинен усвідомити кожен. Окрім нас, ніхто не порятує Україну.
Вірю в Україну, вільну від зовнішньої загрози, страху і бідності. Вірю в Україну, яка здолає нинішні випробування. Будьмо сильними. Будьмо мудрими. Будьмо вільними. І ми зробимо все, навіть неможливе.

Вось адзіная пазнака эліты. Іншых проста быць не можа. Бо яны называюцца іншымі імёнамі.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 21 дек 2015, 09:56 
Не в сети
Голубые штаны

Зарегистрирован: 13 сен 2010, 15:07
Сообщения: 1120
"Заметная часть белорусского интеллектуалитета заражена идеями «более решительного отделения от восточных варваров»", - говорится в статье
http://www.km.ru/world/2015/12/20/vnutr ... belaya-rus
Автор усматривает в беларуском обществе несуществующий ментальный раскол между западом и востоком.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 21 дек 2015, 10:55 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 23 дек 2010, 12:43
Сообщения: 3043
от "белополяков" еще не собираются спасать?

_________________
Бывают времена, когда люди принимают коллективную вонь за единство духа.
Фазиль Искандер


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 21 дек 2015, 21:42 
Не в сети
Жёлтые штаны

Зарегистрирован: 23 янв 2014, 19:57
Сообщения: 639
А разве раскола нет? Всё-таки есть два относительно радикальных лагеря, взгляды которых прямо противоположны по многим вопросам. И то, что каждых примерно по 10-15% не означает, что они ничего не значат. Шатнётся режим и эти лагеря вполне смогут материализоваться в виде политических движений.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 23 дек 2015, 09:08 
Не в сети
Голубые штаны

Зарегистрирован: 13 сен 2010, 15:07
Сообщения: 1120
Не о том речь. Вы имеете в виду сословно-образовательный "раскол", имеющий место и в Минске, и в Речице, и в Жабинке. В статье же просматривается намек на Гомельскую Народную Республику. Вероятно, в генштабе РФ этот вопрос уже проработан, отсюда и вброс.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 23 дек 2015, 09:57 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 23 дек 2010, 12:43
Сообщения: 3043
Witte писал(а):
Не о том речь. Вы имеете в виду сословно-образовательный "раскол", имеющий место и в Минске, и в Речице, и в Жабинке. В статье же просматривается намек на Гомельскую Народную Республику. Вероятно, в генштабе РФ этот вопрос уже проработан, отсюда и вброс.

доцент вчера вброс сделал, что кремль нашол приемника
типа по секрету всемусвету
что б понервничали

_________________
Бывают времена, когда люди принимают коллективную вонь за единство духа.
Фазиль Искандер


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 24 дек 2015, 07:32 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Цитата:
Сустрэча супала з днём народзінаў Міхаіла Саакашвілі. Украінцы Варшавы падрыхтавалі папулярнаму палітыку невялікі сюрпрыз.

Міхаіл Саакашвілі ўхіліўся ад адказу на пытаньне, якія рэформы ён бы правёў, калі б узначаліў Беларусь. Пры гэтым ён заявіў, што калі Беларусь «вырашыць усе праблемы», яна інтэгруецца ў Эўразьвяз вельмі хутка.
М. Саакашвілі: Беларусь мае ашаламляльны інтэлектуальны патэнцыял. Вы маеце выдатную моладзь. Пасьля вырашэньня ўсіх праблемаў Беларусь будзе нашмат хутчэй рухацца ў Эўропу, чым любая з нашых краінаў – проста сыходзячы зь геаграфіі, з характару народу, з аб’ектыўных рэаліяў, якія складваюцца гэтым рэгіёне.

геаграфія ўсё зробіць.. Зноў.
І вось: http://www.bbc.com/russian/society/2015 ... w_newshour "Алексиевич: "Есть мой путь, и я иду этим путём"
Алексіевіч: "Наша эліта сядзела на кухні і марыла, а потым аказалася няздольнай нешта зрабіць"


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 27 дек 2015, 13:06 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
Госцем святочнай перадачы «Мы бачым» на радыё «Рацыя» стаў палітык Зянон Пазняк
«Каляды — гэта маё любімае свята з дзяцінства было, — расказаў Пазняк
, — і самыя добрыя, прыгожыя ўспаміны засталіся з гэтага свята. Успамінаецца глыбокі снег, цішыня, госці, якія прыязджаюць на конях, спяванне калядак. Я жыву цяпер у такіх мясцінах — у Нью-Ёрку, у Варшаве, — калі на Каляды снегу не бачыш – гэта ўжо як бы і не Каляды. Такая прывычка, што снег абавязкова павінен быць. Вось беларускія Каляды для мяне асацыююцца з белым снегам, са святочным сталом, з гасцямі, з нейкім асаблівым пачуццём, якое разліта ў атмасферы, пачуццё прысутнасці Бога, адчуванне ўсяленскай вечнасці.

— А скажыце, тыя калядныя звычаі, напрыклад, дванаццаць страў, свабоднае месца для госця, таксама памятаеце?

— У нас Каляды — гэта перш за ўсё духоўнае свята. Не так мела значэнне страваў колькі там ёсць, пра гэта амаль не гаварылі, гаварылі толькі што павінна быць куцця, павінны быць мак, церлі гэты мак, павінен быць кісель, павінна быць рыба, ну ўсе тыя стравы, а там асабліва не пералічвалі колькі іх павінна быць. Абавязковая посная страва павінна быць, павінны быць стол, павінны быць размовы пра добрае, пра Бога, пра Хрыста, спяванне калядак.

Аднойчы я памятаю — гэта было, ну яшчэ Сталін жыў, тады былі дзяжурствы ў сельсаветах. Людзі з вёсак начавалі там, дзяжурылі, там быў тэлефон, гэта была такая ўстаноўка. Мы сядзелі за калядным сталом, была зіма, быў снег, было холадна, быў вецер марозны, і стукае нехта ў дзверы, а маці мая працавала ў сельсавеце, і гэта стукаў дзяжурны з нейкай далёкай вёскі. Якраз была куцця, паўтараю, і ўвайшоў гэты чалавек, холадна, а ў яго на нагах галёшы — абмоткі і галёшы, бедны-бедны чалавек. Мы былі вельмі радыя, што гэты нечаканы чалавек зайшоў да нас на куццю. Ён прынёс нам паведамленне, што з раёна пазванілі, нешта там трэба ноччу зрабіць. Гэта бальшавікі рабілі спецыяльна, спецыяльна каб, як кажуць, нагадзіць людзям, бо ведалі, што куцця. Мы запрасілі гэтага чалавека за стол, ён аднекваўся, але сеў з намі, паеў, што трэба, нават там паспяваў разам. І потым сказаў нам, маёй маме: «Панечка, дзякуй, што вы мяне запрасілі, а я вам мушу сказаць, я ніколі ў жыцці кісялю не еў ». :sh_ok: З аўса - кісель жа? І гэта так праняло аж да слёз, бо гэта ж пасля вайны — гэта пачатак 50-х гадоў, яшчэ жыў Сталін, людзі жылі вельмі бедна, а ўжо былі калгасы, усё ад людзей адабралі, людзі нічога не мелі. І гэта вёска была за восем кіламетраў, адкуль быў гэты чалавек, яна была самай беднай. І вось гэты чалавек, які прыйшоў да нас, ён мне запомніўся, а для нас гэта была радасць, бо гэта вельмі добра, калі на Каляды прыйдзе нейкі незнаёмы чалавек. Такая была ў нас думка сярод людзей, што гэта добра, калі нехта прыйшоў.

— А ялінку ставілі?

— Абавязкова, абавязкова ставілі ялінку, яна стаяла да Трох Каралёў, а ужо як Тры Каралі, тады ўжо яе здымалі. Ну, гэта мая была задача. Я быў вельмі малы яшчэ, ужо ў школу пайшоў, але я ўжо ішоў у лес, браў сякерку, шукаў гэтую ялінку, цягнуў, потым яе ўбіраў. А потым прыязджалі нашыя госці, яшчэ на конях, яшчэ да сярэдзіны 50-х гадоў усё было на конях. У мястэчка, калі ехалі з вёсак у касцёл, то сотні вазоў, сотні па ўсіх дарогах. Дарогі былі толькі пад конскія калёсы, машын яшчэ практычна не было – гэта 50-я. Таму ялінка гэта такі занятак, які ўвайшоў у жыццё, бо дзіцячыя ўспаміны яны вельмі жывыя, яны жывуць усё жыццё ў чалавеку.

Помню яшчэ, як шчыльна зачынялі вокны коўдрамі, каб ніякі свет не прабіўся. Пры такіх шчыльна закрытых вокнах спявалі калядкі і адбывалася куцця. Так рабілі ўсюды, баяліся, каб не бачылі ўлады — так было пры Сталіне. Ужо як Сталін здох, іначай не гаварылі, то тады ўжо вокны не зачынялі, тады ўжо людзі спакайней сябе адчувалі, а вось пры Сталіне было так — куцця адбывалася пры шчыльна зачыненых коўдрамі вокнах.

Каталікі, дарэчы, паважалі праваслаўныя святы, і разам святкавалі, а праваслаўныя — каталіцкія – так у нас, у цэнтральнай Беларусі, усюды. Праўда, у нас праваслаўных не было, адкуль я родам, але мая бабуля па маці была праваслаўная, яна і ў касцёл хадзіла, не было ніякіх праблем.

— Каляды ў эміграцыі — гэта зусім іншае, але напэўна Радзіма ў думках застаецца?

— Безумоўна, для нас у эміграцыі гэта вельмі сямейнае свята атрымліваецца. Калі мы знаходзіліся ў Польшчы, у Варшаве, то там святкавала ўсё грамадства, мы гэта адчувалі. А вось у Злучаных Штатах Амерыкі, у тым асяроддзі, дзе мы знаходзімся, там беларусаў-каталікоў вельмі мала. Таму для нас гэта асабістае свята. Мы збіраемся з жонкай, адзначаем. Пасля Новага года надыходзяць праваслаўныя Каляды. Мы таксама гэта падтрымліваем, у царкву ходзім беларускую.

— Саветы зрабілі нешта такое, што Новы год, навагодняя ёлка пачалі дамінаваць над Калядамі. Можа, цяпер варта вярнуцца да таго, што гэта менавіта калядныя святы, калядная ялінка? Бо Новы год — гэта зусім іншае…

— Безумоўна, на Захадзе, у прынцыпе, так і ёсць. Самае галоўнае – Каляды, Нараджэнне Хрыстова. Іншая справа, што, як і ў Польшчы, так і на Захадзе, у Штатах, гэта ўсё звялося да Санта-Клаўса, да Святога Мікалая, да дванаццаці страў, да яды за сталом — да нейкіх чыста такіх фармальных элементаў. А пра сутнасць, што Сын Чалавечы прыйшоў на Зямлю, што адбылася вялікая падзея касмічнага маштабу, змянілася чалавецтва, змянілася ўвогуле ўяўленне пра вечнасць, афіцыйна пра гэта не гаворыцца. Тое, што па амерыканскім тэлебачанні — гэта ўсё такое пустазвонства ідзе наконт гэтага. У значнай ступені ў свецкай Польшчы тое самае адбываецца. Звяртаецца на гэта ўвага, але на такія больш фармальныя прыкметы, каб карп быў на стале і г.д. Натуральна, што касцёл праводзіць сваю лінію, мае сваё радыё, сваё тэлебачанне, але ў агульным успрыняцці грамадства ўспрымаюцца чыста фармальныя элементы.

Бальшавікі, натуральна, яны прыдумалі Дзеда Мароза замест Святога Мікалая, яны стварылі культ Новага года. І мушу сказаць, што з бальшавіцкіх часоў і па сённяшні дзень Новы Год для мяне самае ненавіснае свята. Для мяне перажыць гэтыя начныя «оргіі» – гэта найбольшае выпрабаванне. Бо гэта ператваралася ў свята нейкага паскудства, у нейкія крыкі, у нейкія бойкі, у нейкую панажоўшчыну — за гэтым няма ніякага сэнсу. Каляды — гэта зусім іншае… Гэта адпачынак для душы. Гэта сапраўды свята высокае, духоўнае, з прыемнымі ўспамінамі, якія б цяжкія яны ні былі — хоць мы закрывалі вокны коўдрамі, але гэта быў свой свет. Гэта было тое свята, якое застаецца ў душы.
Паводле: Racyja.com

Маці ў сельсавеце працавала. Вельмі паказальна.
І Сталіна пара спыніцца прызначаць вінаватым, бо ён сам прадукт камунафашыстоўскай сістэмы і зусім не ключ ад ларца, ў якім сьмерць Кашчээева знаходзіцца.
Пан Пазьняк таксама выглядае на Дзеда, прабачце Нядбайлу, які наабяцаў, але не прынёс абяцаныя падарункі дзецям.. Савецкім дзецям, ні ў чым не вінаватым, бо былі ўжо нават унукамі савецкіх чучхейцаў.. І вось, дзякуючы святому Пазьняку, які не знайшоў у свой час патрэбных словаў, яны ўжо самі сталі чучхейцамі, вінаватымі ў сваім чучхействе.. І гэта вельмі сумна. Хоць, з другога боку, найслабейшыя могуць суцяшацца магчымасьцю абвяшчаць такога Дзеда Нядбайлу такім вінаватым сталінам - ад апазіцыі.. Але гэта той жа сумны бок


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: О национальной идее
Сообщение Рейтинг поста: [ ] Добавлено: 28 дек 2015, 21:24 
Не в сети
Голубые штаны
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46
Сообщения: 3284
найлепшае за 2015.


Вернуться к началу
 Профиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 2193 ]  На страницу Пред.  1 ... 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55  След.

Часовой пояс: UTC + 2 часа


Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 2


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  
cron
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group