Павал Біч




Гэты артыкул ёсць працягам майго артыкула на сайце “Мы – нацыя” (гл. тут: http://belarus.kulichki.net/index.php?o ... 0&Itemid=1). Не буду паўтараць сваю ацэнку памылак нашай апазіцыі, а таксама разваг пра тое, што раскол нашага народа добра ілюструецца трыма канфесіямі хрысціянства, якія цягнуць народ у розныя бакі. Зрэшты, аб апошнім шмат гаворана і раней.

Размова пойдзе аб назве “Беларусь”. Нагадаю, што да 1840 году нашыя землі цэтральнай і заходняй цяперашняй Беларусі называлася Літвой, землі ўсходняй цяперашняй Беларусі расейцы пасля іх захопу называлі Беларуссю.

В.Булгакавым і шмат кім яшчэ прааналізаваны прычыны нашай адсталасці ў нацыянальным будаўніцтве (названыя апалячванне вярхоў нашага грамадства, адсутнасць прамысловасці, нашы непралазныя лясы і балоты і шмат чаго іншага). Назву “Беларусь” В. Булгакаў назваў ноў-хаў царызма. Нагадаю, што “ноў-хаў” – гэта нейкая сакрэтная дробязь, без ведання якой працэс, механізм, прылада не можа дзейнічаць, рухацца (у нашым выпадку не мог адбывацца працэс русіфікацыі). Але да самага апошняга часу ўсе чыннікі, апроч назвы “Беларусь”, выглядалі пераканаўчымі.

Тое, што ў Расеі русіфікацыі падвяргаліся ўсе народы амаль ў роўнай ступені, што многія з іх на пачатку нацыянальнага будаўніцтва былі на больш нізкім культурным узроўні, чымся мы, тое, што ў іх замест балот былі скалы, пяскі ці мох і да т.п., нашымі даследчыкамі неяк не бралася пад увагу. Але на момант развала Саюза нашая рэспубліка пазбавілася апалячанай шляхты, стала адной з самых прамыслова развітых, балоты былі асушаны, праз непраходныя лясы правялі першакласныя дарогі. І, здавалася, мы можам быць першымі ў нацыянальным будаўніцтве.

Але здарылася ўсё наадварот. За час праўлення А.Лукашэнкі русіфікацыя набыла небывалыя памеры.

Я не з’яўляюся прыхільнікам тэорыі змоў, таму адкідаю тлумачэнні аб сучасных “руках” нашых ворагаў як на Захадзе, так і на Ўсходе [а дарма… - Рэд.]. Усе гэтыя “рукі”, калі яны былі і ёсць, чымусьці аказаліся бяссільнымі для іншых народаў [у іншых народаў былі іншыя гістарычныя абставіны. - Рэд.]. Чаму? У якасці недарэчнага выпадка называюць яшчэ паталагічную нянавісць А.Лукашенкі да ўсяго беларускага. Але ж народ на выбарах у 1994 г бачыў яе і, няглядзячы на гэта, прагаласаваў за яго [у 1994 годзе супраць беларускага грамадства была выкарыстана PR-тэхналогія, новая на тыя часы; “народ” заканамерна клюнуў на яе, “прагаласаваўшы” за агента расейскага імперыялізму. – Рэд.]. А адкуль узялася гэтая нянавісць у яго і ва ўсіх тых людзей, што сабраліся вакол яго і правяць намі вось ужо 17 гадоў? Адкуль гэтая абыякавасць да свайго нацыянальнага ў нашага народа? [у кожнага “народа”, які б перажыў такую гісторыю, як беларусы, было б такое ж стаўленьне да свайго, нацыянальнага. – Рэд.]

Цяпер грымнуў крызіс, народ імкліва бяднее, але ён баіцца пратэставаць. Адкуль у людзей такое нявер’е ў свае сілы, у тое, што яны могуць самі нешта змяніць? Адкуль такі комплекс сваёй непаўнавартасці? Я сцвярджаю, што вытокі яго ў нашай цяперашняй назве – то бок, у царскім “ноў-хаў”.

Па-першае. Гэтая назва пазбавіла наш народ яго слаўнай гістарычнай спадчыны, бо ў гісторыі мы да нашага перайменавання ў сярэдзіне ХІХ ст. ва ўсіх гістарычных дакументах зваліся Літвой і ліцьвінамі. Гістарычная спадчына – гэта тое, на чым выхоўваюцца нацыянальная годнасць і гонар. Гісторыя, дзякуючы намаганням у першую чаргу расейскіх гісторыкаў, у нас скрадзена і перадана або палякам, або жамойтам (цяперашнім летувісам). Натуральна, што і сучасныя палякі і сучасныя летувісы не жадаюць з гэтым дармавым багаццем расставацца таму, што яно працуе на выхаванне польскіх і летувіскіх патрыётаў, яно надае гэтым нацыям жыццяздольнасць і аптымізм. Для прыкладу, параўнаем сучасных летувісаў і латышоў – народы вельмі блізкія па колькасці насельніцтва і па ўсіх астатніх параметрах.

Латышы з-за іх малалікасці не захоплівалі чужыя тэрыторыі, не ўдзельнічалі ў вялікіх бітвах. Праўда, яны нарабілі шмат “шуму” падчас грамадзянскай вайны, стаўшы жалезнай гвардыяй расейскіх бальшавікоў, але потым самі ж выгналі іх з Латвіі. Цяпер для ўзняцця самапавагі яны ў дзень Свабоды ладзяць шэсці былых легіянераў СС, “забыўшыся”, што каланізацыя іх немцамі пачалася з заснавання тымі крэпасці Рыга. Ясна, што такі народ не можа быць занадта пыхлівым і гэта прывяло да таго, што рускамоўныя нелатышы ў Латвіі бунтуюць, не хочуць ведаць ані гісторыі, ані мовы народа, сярод якога жывуць. Зусім іншая справа летувісы (у мінулым жамойты). Захапіўшы нашу назву “Літва”, наш герб “Пагоню”, атрымаўшы ад Масквы ў падарунак нашую Вільню, яны прыхапілі з дапамогай рускіх і польскіх гісторыкаў яшчэ і ўсю нашую гістарычную спадчыну. Яны, нібыта скарыўшы нас і ўкраінцаў, стварылі ВКЛ ад мора да мора (палякі лічаць, што дзяржаву “ад можа да можа” стварылі яны, хоць пры стварэнні ВКЛ ім было не да Чорнага мора, яны адбіваліся ад немцаў); яны, нібыта, вызвалілі Кіеў ад манголаў; яны, нібыта, нароўні з палякамі ўдзельнічалі ў Грунвальдскай бітве і разграмілі тэўтонцаў (насамрэч жамойтаў там было менш за тры адсоткі); яны, нібыта, акупавалі Маскву ў 1612 годзе, і г.д. і да т.п.

Нашыя ж гісторыкі – М.Ермаловіч, У.Арлоў, В.Дзеружынскі ды іншыя – пераканаўча даказалі, што ўсё ў гісторыі, дзе згадваюцца літоўцы ці ліцьвіны, датычыцца ў асноўным нас, як вядучага народа ВКЛ, а назва “Беларусь” - гэта выдумка маскаля.

Рускамоўныя ў Літве, чуючы аб “вялікай” (ілжывай) гісторыі прыняўшага іх народа, сядзяць у Літве ціха, вывучаюць летувіскую гісторыю і не думаюць бунтаваць. Хлуслівая гісторыя паміж тым сфармавала годных людзей, якім няма патрэбы нагадваць Расеі, што яны змагаліся сумесна з немцамі супраць яе ў апошняй вайне; яны выходзяць на вуліцы са “сваёй”, г.зн. з нашай, “Пагоняй”, за якой стаяць стагоддзі слаўнай гісторыі. Маладыя летувісы, пагледзеўшы на Захад, амаль усе вяртаюцца дадому ў супрацьлегласць беларусам, якія не любяць Радзіму (якую, нібыта, няма за што любіць) і таму дадому не вяртаюцца [ня ўсё на справе так. – Рэд.]. Нехта можа сказаць, што нашыя людзі такія з-за палітыкі цяперашняга кіраўніцтва. А я адкажу, што ў нас такое кіраўніцтва менавіта з-за назвы “Беларусь”.

Інтэлігентны чалавек і тым больш гісторык можа, сустрэўшы ў кніжках па гісторыі назвы “Літва” і “ліцьвіны”, разумець што гэта – мы. Але просты челавек гэта рабіць не можа і не будзе. Яму ў гісторыі патрэбна казачная прастата. Прапановы некаторых нашых гісторыкаў выкарыстоўваць замест “Беларусі” складаныя двухіменные назвы тыпу Літва-Беларусь, ВКЛ-Беларусь не выратоўваюць становішча, бо як тады называць наш народ?

Так назва Беларусь хавае ад нас нашую гісторыю. Калі дадаць сюды тое, што вось ужо шмат пакаленняў нашым людзям закладаюць у галаву, што мы праз усю гісторыю былі прыгнечанымі, былі рабамі, то комплекс непаўнавартасці ў нашых простых людзей робіцца непазбежным.

Па-другое. Назва “Беларусь” сваёй блізкасцью да назвы “Расея”, сумесна з фактарам агромістай терыторыі Расеі, нараджае комплекс непаўнавартасці яшчэ больш непрыкметна і неадваротна. Ну, на самой справе, што адчувае наш дзіцёнак, калі ён упершыню даведваецца, што ён нейкі “белы рускі” і пры гэтым ўпершыню бачыць мапу, на якой яго Радзіма побач з Расеяй выглядае маленькім лапікам і даведваецца, што там жыве “рускі народ” і да таго яшчэ чуе хлусню, што Расея спрадвеку была Руссю? У ягоных мазгох замацоўваецца, што ўсё яму роднае ёсць маленькае, слабое, другаснае. Але калі паглядзець, напрыклад, Энцыклапедычны слоўнік за 1983 г., то можна даведацца, што 2/3 народаў Свету па колькасці насельніцтва і па плошчы сваіх краінаў менш за нас. Але ж такога плачу, што мы маленькія, што у нас нічога няма, што нам трэба кудысці (або ў Расею, або ў Еўрасаюз) прыяднацца, што мы нічога самі не можам, што ад мяне асабіста нічога не залежыць і да т.п., нідзе не чуваць. У нас жа гэта набыло форму нейкай шызы. Нават Лукашэнка пакутуе ад гэтага комплексу і падсвядома з ім змагаецца – выказваючы сваю “сілу і незалежнасць”, абражае Захад і ўсіх сваіх суседзяў, у тым ліку Расею, ад якой атрымлівае мільярдную дапамогу. Ён адкрыта здзекуецца з прынятых ў цівілізваным Свеце нормаў міжнародных паводзін і г.д. Яго лічаць дыктатарам. Але ж дыктатары не знішчаюць культуру свайго народа, яны яе песцяць.

Як можна пазбавіцца гэтага комплекса? Мяркую, ёсць два спосабы. Або адсяліцца ад Расеі кудысці пад Аўстралію, або адкінуць назву, якую нам расейцы прыляпілі. Могуць гаварыць аб сваёй вялікасці нават народы меншыя за нас – сербы, албанцы і г.д. Але ў нашым выпадку (з назвай Белая Русь і з вялікасцю Расеі) гэта не спрацоўвае. Называць беларусаў вялікім народам спрабаваў З.Пазьняк. Але Беларусь і беларусы – гэта каланіяльныя назвы і па азначэнні не могуць быць вялікімі.

Праблема з назвай нашай краіны і з самаідэнтыфікацыяй нашага народа ў тым, што па адных аспектах мы ў гісторыі былі Літвой, а па іншых – Руссю. Не буду паглыбляцца ў гістарычныя тонкасці. Нашыя гісторыкі (не савецкія) ўжо паглыбіліся дастаткова. Іхныя ацэнкі адрозніваюцца ў прапорцыі літвінства (балцкасці) і рускасці (славянства). Адныя шукаюць і знаходзяць пацверджанне сваім ацэнкам ў генафондзе нашага народа, у каталіцтве ды пратэстантызме нашых вярхоў, у дзяржаўным і палітычным ладзе ВКЛ, іншыя – у праваслаўі і мове прасталюдзінаў у той жа перыяд. Для апісання сітуацыі, якая склалася ў нашай гісторыяграфіі лепшай метафары, чым «балота», не знайсці. У такіх умовах апошняе слова павінны сказаць палітыкі.

Прапаную замест назвы “Беларусь” пачаць называцца Літваруссю, мужчыны пры гэтым будуць называцца літварусамі або ліцьвінамі, жанчыны – ліцьвінкамі. Натуральна, што спачатку гэта павінна зрабіць нашая апазіцыйная інтэлігенцыя і, магчыма, адна нашая нацыянальная меншасць. Новая назва падкрэслівае пераважны ўклад нашага народа ў ваенна-палітычнае і культурнае жыццё ВКЛ (скарочана, Літву). “Руссю” мы падкрэсліваем праваслаўны і славянскі кампанент нашай культуры.

“Літвой” і “Руссю” мы з годнасцью (адкідаючы зневажальнае польскае “бялорусіны”) баронімся ад культурнай паланізацыі, якая, здаецца, пачалася. “Літвой” раз і назаўсёды адбіваемся ад расейцаў (з іх не менш зневажальным “беларусы”).

Мяркую, што нашымі літаратарамі, мастакамі, гісторыяграфамі, мовазнаўцамі, іншымі гэты наватвор можа выкарыстоўвацца ўжо цяпер, бо ён лёгка замяняе “Беларусь”. Увядзенне ва ўжытак “Літварусі” не губіць нават нашую вершаваную спадчыну са словам “Беларусь”, таму што як у першым, так і ў другім выпадку колькасць складоў і мілагучнасць назвы захоўваецца. Напрыклад, “Невясёлая старонка наша Літварусь…”; або “Літварусь, мо яны панясліся за тваімі дзецьмі наўздагон …”; або – “Літварусь, твой народ дачакаецца залацістага яснага дня…” Знішчаецца недарэчнасць Багдановічскай “Пагоні” ў якой прысутнічаюць і “Літва” і “Беларусь”. Шмат каму гэта рэзала слых і яны прапанавалі адмовіцца ад “Літвы” на карысць “Крывіі”. У заўвагах да ўсіх вершаў можна адзначыць, што ў арыгінале ў часы панавання ў нас Расеі выкарыстоўвалася назва Беларусь.

Баявы кліч нашых продкаў: “Гэй, ліцвіны – Бог нам радзіць!“, думаю, можа ўзяць на ўзбраенне нашая патрыятычная моладзь і асабліва БХД. Можа ўжывацца і “Жыве Літварусь!”

Збаўленне ад прыметніка “белы”, якое рабіла нашу Краіну нейкім атожылкам Расеі, дае магчымасць па-іншаму ўспрыняць тэрмін “Русь”. Скажоны маскоўскімі гісторыкамі пад патрэбы сваёй імперскай ідэалогіі і палітыкі, ён цяпер нагадвае аб агульнай назве раннефеадальных з еўрапейскім талерантным менталітэтам дзяржаўных утварэннях – Наўгародскай і Пскоўскай рэспублік, Галіцка-Валынскага, Смаленскага, Полацкага княстваў, Літоўскай, Кіеўскай, Закарпацкай Русі. Усё гэта ў супрацьлегласць былому ўлусу Залатой Арды – Масковіі, якая не набыла якасцяў еўрапейскасці і стала потым (застаецца дагэтуль) варожай Еўропе.

Як я пісаў вышэй, некаторыя недаацэньваюць сілу назвы краіны. Гэтая недаацэнка – праява павярхоўнага мыслення. Прапаную паглядзець, што адбываецца ў падсвядомасці звычайнага чалавека. Расейцы зусім не выпадкова спрабавалі прыляпіць да ўкраінцаў назву маларосы (нам прыляпілі – «беларусы»); палякі не выпадкова ў Заходняй Беларусі давалі ход у кар’ерным росце толькі тым, хто запісваўся палякам.

З назвай краіны «Беларусь» пагроза паглынання нас Расеяй з часам не змяншаецца, а павялічваецца, бо роля культуры і эканамічныя сувязі паміж краінамі будуць павялічвацца. Назва «Беларусь» робіць нас псіхалагічна безабароннымі перад расейцамі. Змадэлюем сітуацыю: на вялікай плошчы сабраўся натоўп з прыхільнікаў і праціўнікаў нашай Незалежнасці. Перад натоўпам выступаюць праціўнік і прыхільнік. Прыхільнік крычыць: «не лезьце да нас, мы асаблівая нацыя, адрозная ад рускіх». Супернік пытаецца: «а скажите, как называется ваша страна и ваш народ?». Патрыёт прызнаецца, што «краіна наша – Беларусь, а мы – беларусы» (так пішуць у лямантарах). Вораг нашай Незалежнасці, звяртаючыся да натоўпу, кідае забойную рэпліку: «ну, какие вы нерусские, мы все русские по своим корням, а вы отличаетесь от нас так мало, што даже перешли на русский язык». Нашыя ворагі пачынаюць рагатаць, і ніхто не чуе слоў патрыёта пра ВКЛ, Літву, пра нашыя войны з Масковіяй і да т.п. Натоўп прыхільнікаў Незалежнасці пасаромлены.

Хіба псіхалагічна падобнае не адбываецца ў галовах нашых людзей і на ўсіх дыспутах «За» і «Супраць» нашай Незалежнасці, асабліва з расейцамі? Нядаўна на дыспуце паміж белым рускім (беларусам) С.Шушкевічам і У.Жыріноўскім усе спробы першага паказаць нашую адрознасць ад рускіх, абгрунтаваць нашую незалежнасць ад Расеі нічога ў расейскай аудіторыі акрамя смеху і здзекаў не выклікалі. Мяркую, тут і З.Пазьняк са сваім беларускім імпэтам не змог бы нічога змяніць.

Малалікасць “Народнага сходу” 8-га кастрычніка і іншых пратэстных акцый апошніх месяцаў не даюць спадзеву на масавыя выступленні народа, здольныя змяніць рэжым [і цяперашняя назва нашай дзяржавы мае ў гэтым апошняя месца. - Рэд.]. Я тлумачу пасіўнасць нашых людзей нашай назвай Беларусь, якая адчыніла дзверы панаванню ў нас рускай культуры ва ўсіх яе абліччах – мастацтва, літаратуры, мовы, тапамінікі, помнікаў, царквы, нормаў нееўрапейскіх паводзін…. Руская Культура, як чужародная нашаму народу, спарадзіла комплекс непаўнавартасці (паралюш волі і розуму) у нашых людзей. Нацыянальнага Адраджэння ў нас не адбылося. Перамога ў нас рускай культуры была забяспечана назвай Беларусь [ціск рускай мовы і культуры ў нас не спыніўся таму, што гэта сродкі расейскай імперскай палітыкі. - Рэд.]. Спроба нашай інтэлігенцыі праз ўсё ХХ ст. давесці нашаму народу, што нашая культура не горшая за рускую, скончылася паразай, не дзякуючы палітыцы ўладаў (якая і пры царах і камуністах была аднолькавай для ўсіх нярускіх народаў, працягнулася ў нас пры Лукашэнку), а блізкасцю тэрмінаў “рускі” і “беларускі”, якая па законах семантыкі сведчыла аб фундаментальнасці першага і вытворнасці і другаснасці другога [нацыянальная інтэлігенцыя не змагла давесьці вышэй адзначанага таму, што ні воднага дня за апошнія 400 гадоў не была пры ўладзе! - Рэд.]. Народ зразумеў гэта як доказ і тлумачэнне сваёй непаўнавартасці. Усе былыя калоніі адмовіліся ад назваў, дадзеных ім каланізатарамі, і вярнуліся да сваіх спрадвечных. Ці не пара і нам зрабіць тое ж самае? [справа ў тым, што Беларусь – усё яшчэ калонія расейскай імперыі… - Рэд.]

Сама сучасная палітычная і культурная сітуацыя нас штурхае да гэтага. Калі лукашысты ствараюць прыўладную партыю пад назвай “Белая Русь”, і БРСМ-цы на будучых выбарах будуць прымушаны крычаць “галасуй за Белую Русь”, а нашы апазіцыянеры звычайнае – “жыве Беларусь”, то ці ня будзе гэта смешна для нашага народу і ўсяго Свету? А ці не ёсць лукашысты сапраўднымі нашчадкамі тых, хто прыдумаў і наляпіў на нас назву “Белая Русь”? Ці не выканалі лукашысты запавет тых, хто скараў нас для таго, каб наш народ не гаварыў на сваёй мове, не спяваў свае песні, не ведаў сваёй гісторыі, па-халуйску пераймаў іхныя азіяцкія нормы жыцця ды паводзін і моўчкі працаваў, не ўздымаючы галавы? Так пакінем жа лукашыстам іхную “Белую Русь”!

Нацыянальная меньшасць, якая можа першай узяць на ўжыванне назву Літварусь, гэта нашыя палякі [Хто гэта такія? У абсалютнай большасьці гэта апалячаныя беларусы-літвіны. Аўтару і ўсім нармальным беларусам-літвінам гэта варта ўсьведамляць. – Рэд.]. Яны, спадзяюся, больш уважліва за польскіх палякаў чыталі “Пана Тадэвуша” і ведаюць, што падзеі ў гэтым творы адбываюцца недалека ад Менска, што ніякіх беларусаў у 1812 г. не было; што Рэч Паспалітая гэта ўтварэнне двух народаў – іх [яны не палякі! – Рэд.] і нас – ліцьвінаў (а не сучасных летувісаў); што наша зямля, пакуль мы былі ліцьвінамі, нараджала альгердаў, хадкевічаў, сапегаў, астрожскіх, касцюшкаў, міцкевічаў, агінскіх, каліноўскіх, пілсудскіх; а калі мы сталі беларусамі, – камуністаў Заходняй Беларусі, якія стралялі ў сьпіны адыходзячым польскім жаўнерам у 1939 г. Яны напэўна ведаюць, што кожны раз пры заключэнні дамоваў палякаў з намі, палякі гарантавалі нам, што адносіны ў нас будуць “як роўныя з роўнымі і вольныя з вольнымі”, і кожны раз гэтага не адбывалася [а вось гэта так! – Рэд.]; яны напэўна ведаюць, што наш-іхны Пілсудскі пасмейваўся над кароннымі палякамі за недахопы іхнага нацыянальнага характару, а Польшчу называў “абаранкам”, які пусты ў центры і жывіцца толькі свамі Ўсходнімі Крэсамі – г.зн. намі – ліцьвінамі. Яны напэўна здагадваюцца, што салодкае адчуванне іхнай ”вышэйшасці” ў якасці валанцёраў заходняй цывілізацыі, калечыць іхныя душы (якое “на Крэсах” набрыняла настолькі, што вылілася ў ганебныя ўчынкі АК на нашай зямлі). Нарэшце, яны як “крэсавые палякі”, напэўна, не хочуць быць пятай калонай Расеі і, спадзяюся, раней ці пазней зразумеюць, што, называючы нас “бялорусінамі”, яны гэтай пятай калонай несвядома насамрэч з’яўляюцца.

Адзінае выйсце пазбегнуць гэтага зачараванага кола (без сваркі з сучаснымі летувісамі, захапіўшымі назву Літва) – гэта пачаць называць нашу Радзіму Літваруссю.

Калі б нашы “палякі” здолелі пераканаць палякаў Польшчы ў тым, што гістарычная справядлівасць патрабуе ад іх адмовіцца ад назвы Беларусь на карысць Літварусі, гэта паспрыяла б хутчэйшаму нашаму Адраджэнню, геапалітычнаму зруху ва ўсім нашым рэгіёне [на жаль, гэта - усяго толькі мары аўтара; сьцьвярджаем гэта як людзі, якія ведаюць сітуацыю знутры... – Рэд.].


Павал Біч, лістапад 2011 г.

http://nashaziamlia.org/2011/11/20/4460/#more-4460

У Беломорья дуб зеленый,златая цепь на дубе том...Вы может быть подумаете что это где то на Севере,на Белом море.А вот и не угадали.
Название Балтийское море происходит от литовского слова baltas-что в переводе значит -белый,т е Балтийское море и есть Белое море.
Навание нашего народа-белорусы-значит вполне адекватное -русские с побережья балтийского моря,что вполне соответствует тем кривичам с калининградской области-основному составу нашего населения,занимавших часть Польши и большую часть современной Литвы и ничем не хуже предлагаемого литварусы.Стоит ли менять шило на мыло только потому,что кто то интерпретирует историю в соответствии со своими личными взглядами Да ,в конце концов, присоединяемся к Литве,где больше чем на четверть бывший наш народ и не надо ничего менять-будем Литвой ,какие проблемы.
И что интересно,городское население и в Литве и в Беларуси-русскоговорящие в основном своем составе,а местное крестьянство сплошь с местным наречием

_________________
То, что вам нужно, придёт к вам само, если вы не будете требовать того, что вам не нужно.
Когда дует ветер перемен одни возводят стены,а другие строят ветряные мельницы.

Да, на мой взгляд литварусы - это взять худшее из обеих половин. То ли недоделанные русские, то ли прислуга литовцев.

Чуваки малек потерялись в сових нац теориях.

_________________

На сколько я помню с форумов Барановского - переписать Беларусь в Литовскую Русь и литварусов было бы наилучшим вариантом для литовцев. Тогда статус титульной нации ВКЛ закрепляется за ними по-дефолту, и умнички литовцы окончательно выигрывают историческую конкуренцию с белорусами.

Мне как-то лично не припекает доставлять им столько удовольствия. Так уж сегодня вышло: что хорошо литовцу - то белорусу смерть.

_________________

а нельзя ли как дойчланд ( где живут "германцы" ) , или Нидерланды, где живут голандцы.
страна Беларусь, этнос - литвины. в школе детям объяснять как следует, через поколение проблем не будет.
Можно будет называть ВКЛ (Б)

Это на русском они звучаи по-разному, а на своих вполне одинаково. Так уж исторически в русском сложилось.

Еще такая проблема, что белорусы все-таки не тождественны древним литвинам. По крайней мере пока. Если вводить новое имя, надо думать, как сделать его привлекательным для большого количества людей, чьи предки приехали в Беларусь во времена союза.

_________________

К сожалению и царь и Советская власть с опаской относились к белорусскому этносу,как к сильному и самодостаточному,поэтому и подверглись расчленению
аж на 4 части-Польше Литве России и собственно Беларуси.Суперзадача Беларуси воссоединить разрозненные части в единое целое.Националисты Беларуси
забыв свои корни желают утвердится в своем территориальном огрызке,открестившись на деле от исторической Литвы-ВКЛ,фактически лишая Беларусь будущего.
Я не согласен,территорию Литвы Польши России рассматриваю как территорию своей страны требующей воссоединения.На это и должна быть направлена дипломатическая политика республики.Не войной,а союзом и интеграцией восстановить свои границы.Поэтому договор с Россией -лишь малая часть того,что следует осуществить.

_________________
То, что вам нужно, придёт к вам само, если вы не будете требовать того, что вам не нужно.
Когда дует ветер перемен одни возводят стены,а другие строят ветряные мельницы.

Имеете полное право на это мнение. Мне же кажется, что от эволюции не отвертеться. Когда-то белорусы и литовцы были одним этносом. Когда-то даже балты и славяне были одни этносом. А еще раньше - предки хомосапиенсов и орангутангов.

Жизнь развела нас по квартирам не без причины. Стоит ли с этим бороться, или наоборот постараться использовать?

_________________

Не без причины,но без нашего согласия; и почему не использовать интересы соседних государств в своих целях,пока не замкнулись в своей национальной клетке в угоду принципу "разделяй и властвуй" Исторический момент надо конечно использовать,упустить его-значит исчезнуть .

_________________
То, что вам нужно, придёт к вам само, если вы не будете требовать того, что вам не нужно.
Когда дует ветер перемен одни возводят стены,а другие строят ветряные мельницы.