такая прыгажосьць была

Лябедзька:

«Пакрыху яны вызваляюцца ад страху, паступова ад іх сыходзіць вера ў добрага цара. І калі напачатку яны вельмі эмацыйна рэагавалі на слова „плошча“, то цяпер яно адно з самых выкарыстаных у дыскусіях. Можа, хацелася б, каб гэта было больш хутка. Можа, хацелася б большай каардынацыі паміж прадпрымальнікамі і іншымі сацыяльнымі групамі. Але, я думаю, гэта яшчэ наперадзе. Патрэбны, вядома, перамовы, дыялёг, але, калі яны не падмацаваныя вулічнай актыўнасьцю ці страйкам, то гэта слабая перамоўная пазыцыя. Тое, што яны страйкуюць, недзе 80-90%, гэта плюс, хочацца, каб яны вытрымалі і не разьядналіся. І тое, што яны вырашылі ісьці на вуліцу. Нехта, можа, чакаў, каб яны ішлі да рэзыдэнцыі Лукашэнкі ці ва ўрад, а яны пойдуць на Бангалор. Але ўсё роўна гэта шлях да дзяржаўных устаноў, яны ўсё роўна да гэтага прыйдуць. Трэба ўжо задумацца і ладзіць агульную вулічную акцыю, бо ў грамадзтве назапасілася многа праблем».

В ответ на увеличение финансирования Соединенными Штатами своих контингентов в Центральной и Восточной Европе России и Белоруссии необходимо развивать сотрудничество в рамках единого оборонного пространства, и отсутствие российской авиабазы в Белоруссии не является этому помехой. Об этом EADaily 8 февраля заявил президент Академии геополитических проблем, бывший начальник Главного управления международного военного сотрудничества Минобороны РФ генерал-полковник Леонид Ивашов.
«Американцы усиливают свою группировку в Европе не только по линии НАТО, но и по другим направлениям. Усиливается и ядерная составляющая, и наземная, и воздушная, и морская. И вся эта группировка приближается к границам НАТОвских государств и России. Наиболее уязвимые для России места — это Прибалтика и границы с Польшей. Мы должны комплексно реагировать на эти вызовы. Это может быть и жесткое поведение в Совете безопасности, и работа в Европе, и, несомненно, усиление нашей военной составляющей», — сказал Ивашов.
Вопрос размещения авиабазы в Белоруссии, по которому России пока что не удалось договориться с Александром Лукашенко, по мнению военного эксперта, не является критичным для России, поскольку формальное отсутствие авиабазы не мешает развитию военного сотрудничества двух государств. «Если Александру Григорьевичу идея размещения авиабазы не особо нравится, и он рассматривает это как некое ущемление своего суверенитета, то юридического оформления военной базы не нужно. Просто нужно развивать единое оборонное пространство. А оно есть — работает совместная коллегия министерств обороны, взаимодействуют генеральные штабы, в ходе учений, командно-штабных игр отрабатываются вопросы обеспечения безопасности как Белоруссии, так и нашего западного стратегического направления, включая и прибалтийское. А если уже действительно возникнет угроза, то передислоцировать ряд частей, и не только авиационных, будет несложно. С другой стороны, нам сегодня нужно помогать укреплению белорусских вооруженных сил», — сказал Леонид Ивашов.
Что касается возможного прихода в Белоруссии к власти прозападных сил, из-за которых военное сотрудничество может прерваться, то, по мнению Ивашова, необходимо вообще исключить этот сценарий и не повторять допущенных на Украине ошибок. «Нам не нужно допускать прихода прозападных сил к власти в Белоруссии, чтобы не получилось, как на Украине. Мы же должны какую-то пользу извлекать из своих поражений. Поэтому нужно работать над этим, а в основу сотрудничества с Белоруссией в рамках Союзного государства ставить не экономику, которая разъединяет народы, а гуманитарную сферу, культуру, науку, образование и совместные технологии. А мы только и делаем, что пытаемся у Лукашенко забрать его эффективные предприятия и подчинить их нашей олигархии», — отметил эксперт.
По его мнению, если Россия не изменит своей стратегии в отношении Лукашенко, то он, вполне вероятно, будет придерживаться нейтралитета в международных вопросах. «Это зависит во многом от нашего поведения. Если мы будем хамовато лезть, заставлять его отдавать нашим компаниям его предприятия, вмешиваться в его внутреннюю политику, то он будет стремиться к нейтралитету. С ним уже работают и американцы, и европейцы. Снимают с него санкции и обвинения. А мы все сидим на газово-нефтяной трубе и диктуем свои условия. Так союзы не строятся. К тому же и Россия не является примером для подражания. У нас слабое и неэффективное правительство. Мы, обладая несметными богатствами, живем сегодня хуже белорусов. Мы не являемся образцом, приватизируем последнее, а еще и лезем поучать белорусов. Если и дальше будем так себя вести, то Лукашенко будет стремиться к независимости», — уверен Ивашов.

фрагмэнт

Выбар: «Максі» ці «Калхозка»
«Тут як у Эўропе, — захоплена гаворыць дзяўчына свайму спадарожніку, сядаючы ў машыну зь менскімі нумарамі. — Як у «Акропалісе» або ў «Озасе».
Адзінае, што дужа істотна зьніжае «эўрапэйскі» ўзровень «Максі» — гэта адсутнасьць «абменьнікаў» валюты. Ехаць на шопінг даводзіцца, папярэдне набыўшы расейскія рублі ў патрэбнай колькасьці. Зрэшты, колькасьць для многіх вызначаецца не патрэбамі, а выключна фінансавымі магчымасьцямі.
«Эх, былі б грошы! Набылі па дробязях таго-сяго, а хацелася б і таго, і сяго», — жартуе спадарыня, трымаючы некалькі каробак з абуткам.
Пакупнікі ня дужа хочуць хваліцца набыткамі. А гандляры гэтаксама, як і ў «Галяктыцы», адмаўляюцца ад інтэрвію, спасылаючыся на распараджэньне начальства. Што да колькасьці беларускіх пакупнікоў, то яна ў апошнія пару месяцаў расьце, адзначаюць у крамах.
«Вядома, будзе расьці. Бо нашых прадпрымальнікаў «душаць», і мы ў Смаленск неўзабаве будзем езьдзіць ужо ня толькі па сукенкі — гарнітуры, а па танныя майткі і шкарпэткі. І ўжо ня ў «Максі» за «лэйблам», а на «Калхозку», — кажа спадар, заходзячы ў аўтобус з надпісам «Западная губерния». Гэта наваполацкая транспартная фірма, якая раней вазіла на шопінг у Вільню і Беласток, адкрыла новы маршрут — у Смаленск.
«Калхозка» — гэта прастамоўная назва Калгаснай плошчы, уздоўж якой цягнуцца шэрагі вулічных кірмашоў. Тут гандаль вядзецца зусім не па-эўрапейску. Запылены абутак на стэлажах, накрытых вылінялай цыратай, побач бялізна і шкарпэткі кітайскай вытворчасьці, верхняе адзеньне, прадавачкі якога хапаюць мінакоў за рукавы, прыгаворваючы «паглядзіце, якія курткі, зіма-вясна, усе памеры ёсьць, і нядорага». Навокал — маленькія крамкі, шапікі зь піражкамі ды чабурэкамі, тут жа гандлююць зялёнай цыбуляй, жывым карпам і венікамі для лазьні.
Канешне, тут нецывілізавана. Але спрэчна: ці нашмат лепей — апусьцелыя беларускія кірмашы і вымушанае памкненьне віцяблян паехаць на закупы ў Смаленск ды пакінуць свае грошы ў іншай краіне?што з чым параўноўваецца ў апошнім сказе - не разумею..

Новая историческая общность людей

http://www.bramaby.com/ls/blog/bel/3994.html
В детские и юношеские годы я постоянно слышал и читал про «новую историческую общность людей — советских людей». И это не были пустые слова. Действительно за 70 с лишним лет с помощью массовых репрессий и тотальной пропаганды удалось вывести совершенно новую породу homo sapiens — советского человека.
Почему мы сейчас удивляемся, откуда этот совок в совсем молодых людях, которые СССР не застали? А потому. Они принадлежат к породе homo soveticus. У овчарки же не может родиться пудель, это разные породы собак. Так и будут в России рождаться советские люди, поколение за поколением. Не надейтесь на другое. Это генетика.
Я не считаю этих людей ущербными. Нет, они просто другие.
И Украина в большей своей части населена этой породой людей, и Белоруссия. Там есть, конечно, области, которые были присоединены позже, так что не все население прошло полный цикл генетических изменений; у некоторых, как у прибалтов, он оказался незавершен. Может, они станут двигателем прогресса, не знаю, я насчет украинских и тем более белорусских реформ настроен скептически. В любом случае эти реформы будут проводить те же советские люди, с их специфическими интеллектуальными способностями.
Если мы возьмем родственный советскому гитлеровский режим, но мы увидим у него все же несколько принципиальных особенностей. У Гитлера не было задачи генетически совершенствовать немецкую нацию. Она уже, по его мнению, была совершенной, лучшей в мире. Надо только было помочь ей занять то место в мире, какое она заслуживала. И Гитлер, в отличие от большевиков, не обрушил репрессии на свой собственный, т.е. немецкий, народ. Антифашистов, конечно, в Германии преследовали, но их в принципе было мало, и со сталинским размахом чисток не сравнить. К тому же режим там продержался два десятилетия. Это вам не 74 года Советской власти. Немцев можно было перепрограммировать в обратную сторону. А вот как ты перепрограммируешь советского человека, который уже в нескольких поколениях советский человек? Он будет сопротивляться, и сопротивление вполне естественно: это защита своего генетического естества.

Неправильным было бы ожидать, что все как-то само собой рассосется. Что homo soveticus в результате каких-то воспитательных мер превратится в нормального человека. Вот оденешь его во все западное, научишь пользоваться ножом и вилкой, дашь технологии — и все сразу образуется. Булгаков в «Собачьем сердце» когда еще в блестящей художественной форме показал: это невозможно. А ведь после написания «Собачьего сердца» прошло 90 лет, и все это время процесс генетической мутации не останавливался ни на минуту.

Путинская пропаганда навязчиво повторяет: в России живут особенные люди. Это так. Западу, в силу его политкорректности и гуманизма, это трудно признать. Им кажется, что достаточно вернуть народу демократические институты, установить свободу слова и наладить выборный процесс, и все сразу образуется. Нет, не факт. И советский человек еще потрясет основы мировой цивилизации. Содрогнетесь. Он свое слово еще скажет, мало не покажется. Мы еще попляшем на ваших могилах, господа гуманисты.

34-гадовы Аляксей Фокаў, родам з Гародні, ваюе на Данбасе з 2014 году

. Паводле ягоных слоў, да вайны ён працаваў у сфэры будаўніцтва. У 2001–2002 гадах служыў ва Ўзброеных сілах Рэспублікі Беларусь у воінскай часьці ў Мар’інай Горцы (5-я асобная брыгада спэцыяльнага прызначэньня). Цікава, што, паводле інфармацыі СМІ, у гэтай часьці служылі яшчэ як мінімум чатыры беларусы, якія ў 2014–2015 гадах паехалі ваяваць за ДНР.
На старонцы баевіка «Ўкантакце» можна знайсьці шматлікія карцінкі з сымболікай расейскай ультранацыяналістычнай арганізацыі РНЕ («Русское национальное единство»), а сама старонка падпісаная на шэраг суполак прыхільнікаў РНЕ ў сацсетцы. У тым ліку на суполку «РНЕ (Рэспубліка Беларусь)», дзе публікаваліся заклікі да беларусаў запісвацца ў добраахвотнікі і ехаць ваяваць за «Новороссию». На старонцы Фокава «Ўкантакце» стаіць даволі красамоўны статус: «Ідзе вайна рускіх супраць захаду... прымі ўдзел у гэтай вайне, каб вайна не прыйшла заўтра ў твой дом».
У размове са Свабодай сам Фокаў прызнаў, што ён актывіст РНЕ. Але ад прамога адказу на пытаньне, ці дзейнічае ў Беларусі сталая ячэйка РНЕ, баявік ухіліўся. «РНЕ паўсюль, дзе ёсьць рускія», — дадаў ён.
Гэтаксама ён ухіліўся ад прамога адказу на пытаньне пра ўдзел расейскай арміі ў канфлікце на Данбасе: «Русь — яна ўсюды, дзе рускія. І калі забіваюць рускіх, то і войска рускае там».На Данбас Фокаў зьехаў у 2014 годзе, таму што «імкнуўся абараніць увесь рускі народ». З тых часоў ён ніводнага разу ў Беларусь не прыяжджаў.
«Пакуль Лукашэнка ва ўладзе, я не магу прыехаць дадому. Таму што ён дзейнічае на два франты. І тым, і гэтым. Цяпер Лукашэнка ідзе супраць „русского мира“, а раней за яго. Мне сьвеціць пажыцьцёвае зьняволеньне, калі я прыеду», — дадаў ён, але адмовіўся тлумачыць, чаму менавіта «пажыцьцёвае» (максымальнае пакараньне паводле артыкула «наёмніцтва» — 7 гадоў пазбаўленьня волі).
Фокаў — прыхільнік канцэпцыі «трыадзінага рускага народа», які быў нібыта штучна разьяднаны пры савецкай уладзе. Прычым ён упэўнены, што большасьць жыхароў Рэспублікі Беларусь — гэта «велікаросы», а беларусаў «толькі чвэрць».
З пункту гледжаньня Фокава, вайна на Данбасе — гэта вайна рускіх з Захадам.

«Ідзе вайна рускіх супраць „эўраўкропаў“ і „піндосаў“. Пасьля перамогі будзе „править правь“. Гэта бачна ў ведычным праваслаўі», — кажа ён.

Як банкрутуе Беларусь. Тлумачыць старшыня Асацыяцыі антыкрызісных кіраўнікоў

— Прагучала, што эканамічная сытуацыя досыць складаная. Ці прагназуеце вы рост колькасьці банкрутаў бліжэйшым часам?
— Колькасьць банкрутаў ужо вырасла. Калі ў мінулыя гады ў нас было каля 2000 спраў, то цяпер іх налічваецца 2500. А гэта ўжо рост на чвэрць, і ёсьць тэндэнцыя да павелічэньня. Паводле майго назіраньня, з чэрвеня летась штодзённа зьвяртаюцца людзі з патрэбай распачаць працэдуру банкруцтва. А такога, дарэчы, ніколі не было. Ні ў 2009 годзе, ні нават у 2011 годзе. Хоць крызісы ў тыя гады сапраўды былі надзвычай цяжкія. Але іх не параўнаеш з тым крызісам, што мы маем цяпер.
Стала сапраўды горш. Мала таго, калі падчас ранейшых крызісаў галоўным чынам цярпелі дробныя прадпрыемствы, то цяпер проста сыплецца вялізная колькасьць буйных, падаецца, моцных прадпрыемстваў, якія раней ніколі ня мелі праблемаў з запазычанасьцямі перад банкамі ці з выплатамі заробкаў. Мы бачым, што многія заводы вымушаныя скарачаць працоўны тыдзень, пераходзіць на чатыры дні. А гэта, вядома, спроба ашчадзіць, абмежаваць выдаткі, у тым ліку і на заробкі. Бо няма замоваў, няма абароту і паступленьня сродкаў.
Праблема ж у тым, што любое прадпрыемства ў такім рэжыме зможа працаваць, ці нават існаваць, толькі пэўны пэрыяд. Але так ня можа цягнуцца бясконца. Таму, калі сытуацыя з рынкам, попытам, якасьцю і продажам ня зьменіцца, то мы будзем іх чакаць да сябе, бо іншага выйсьця няма, такая аб’ектыўная рэчаіснасьць. У нашай краіне існуюць мэханізмы дзяржаўнай падтрымкі, крэдытаваньня, у тым ліку і на выплату заробкаў. Але ж, як кажуць, на ўсіх запасаў ня хопіць.
Паводле тых прагнозаў, якія мы чуем, і прагнозы гэтыя гучаць нават з вуснаў афіцыйных асобаў, можна чакаць сур’ёзнага росту колькасьці заяваў аб банкруцтве. Таму нават у зьменах да закону аб банкруцтве, якія рыхтуюцца, мяркуецца, што зьнята абмежаваньне па колькасьці спраў на аднаго антыкрызіснага кіраўніка. Мы проста не набяром неабходнай колькасьці спэцыялістаў, якія прафэсійна і якасна будуць працаваць у гэтай галіне. А працы ў нас сапраўды стане больш, і мы абавязаны яе выканаць.